Herkesin sevemeyeceği, durağan derdini daha çok fotoğraflarla anlatan ve az olan repliklerinin çoğunda zaten hakim olduğumuz sorunlu varoluşsal çıkarımları bir araya getirmek için uğraşmış bohem buhranlarından beslenmiş bir film( bazı meselelerin evrenselliği işte)
Kullandığı pencere metaforuyla bir anda kendine gelip iyileşen iki dünyalının bize verdiği mesaj ise
Kendi dünyamızı aydınlatmak hayatı yaşanılır kılmak için bir pencereye ihtiyacımızın olduğu.
O pencere bir iş bir şehir bir kişi bir eşya bir hobi... herhangi bir şey olabilir.
Küçüldüğümüz dört duvara sıkıştığımız yalnızlaştığımız son düzlükte , başkalarına, baska şeylere, bize iyi gelecek her şeye ihtiyacımız var. Onu bulmak için çevremizi saran duvarları kırıp kırmamak bize kalmış.
Filmden
"Nehre sırtını dönen bir şehirden ne beklenir ki?
Ayrılıkların, boşanmaların, aile içi şiddetin, kablolu kanal sayısındaki patlamanın, iletişim eksikliğinin, umursamazlığın, uyuşukluğun, depresyonun, intiharın, asabiyetin, panik atakların, obezitenin, gerginliğin, güvensizliğin, melankolinin, stresli ve hareketsiz yaşam tarzının mimar ve mühendislerin suçu olduğuna adım gibi eminim." :)
- imdb 7.5
- gösterim tarihi (2011/Arjantin)
- Gustavo Taretto