Medya çağı bir gösteri çağı 'dır. Gösteri çağı'ysa , ideolojinin yerine kozmetiğin geçtiği, hakikatın imaja yenik düştüğü , her şeyin eğlenceli bir biçimde sunularak içeriksizleştiği , müthiş bir enformasyon bombardımanının insanları parçalara ayırarak tepkisizleştirdiği , hafızanın kaybolduğu , algılama ve muhakeme yeteneğinin azaldığı bir dönemdir.
Suçlanan altı kişi dahil, mahkemede bulunan herkes bu mahkemenin bir gösteri olduğunu biliyordu. Hatta tanıklardan biri, konuşma sırası kendine geldiğinde bunu açıkça şu şekilde ifade etmişti: "Bütün yabancı medya kanalları kazanın personel hatası sonucu olarak meydana geldiğini yayınlayacak ve bütün Sovyet [toplumu] da bu şekilde öğrenecek diye düşünüyorum. Tabii ki personel felaketten dolayı suçlu; ancak mahkemenin tanımladığı ölçüde değil. Nükleer tehlikeli reaktörlerde çalışıyorduk. Reaktörlerin bu derece patlayıcı olduğu konusunda hiçbir fikrimiz yoktu." Dyatlov da. "[Mahkemede yaşananlar] bu gibi durumlarda her zaman yaşananlardan farklı değildi," ifadesinde bulunacaktı sonradan..
Sayfa 186 - İndigo KitapKitabı okudu
Sosyal medya bizlere örnek üstüne örnek sunarak, sürekli dozu artan bir şekilde kendimizi abartmayı bir kişisel hedef haline getirmeyi meşrulaştırır. Herhangi bir insanı, başkasının dikkatini çekme konusunda kendini gösteri haline getirmek ve kendini ifşa etmek üzerine teşvikleriyle, hatta bazen bunu bir geçim kaynağına dönüştürecek noktaya vardırarak, kendi varoluşumuz
ve diğer insanlarla olan ilişkilerimizle ilgili algımızı çarpıtır. Bu durumun hepimiz için varoluş algısına dönüşmesi, medeniyetin son haline dair kati suretle distopik bir vizyonu beraberinde getirmektedir.
Sosyal medya nevrozun gösterisi bazen, hatta günlük hayattan o kadar uzaklaşabiliyor ki şahıslar bir gösteri nevrozu bile diyebiliriz. Nevrotikle görüşmede ya sizinle konuşmaz aslında başkasına anlatıyordur, ya size anlatır ama kendisi değildir, ya da size kendisi olarak başkasının hikayesini anlatır.
Kişi kendisi olarak, kendi hikayesini, karşıdaki insana anlatıyorsa o konuda nevroz çözülmüştür artık. Sosyal medyaya genel bir bakış atarsak, insanların birbirini sevmesi, dertlenmesi ve illa görünmek istemesi ama bu sırada kimin hangi sözü kime dediği belli olmayan bir keşmekeş yaşanması bu nedenle nevrotik bir görünüm.
Nevroz diyince iğneleyici çağrışımları olabilir, nevrozu olmayan insan yoktur. Nevrozun görünür hale gelmesinden öte, sosyal medya tepki, düşünüş biçimleri kullanıcıların genel kişiliğinden o kadar sapıyor ki kitlesel bir gösteri nevrozuna kapıldığımızı düşündürüyor bana.
2011’de yazdığımız yazıya bir daha gözatalım:
***
Kraliçeye Biat Etmek!
Önde İngiltere Kraliçesi ve Gazi paşa’nın İngilizlerden kurtardığı VATAN’ın bugünkü Cumhurbaşkanı … Şatafatlı muhafız alayının eşliğinde atlı araba konvoyunda, onları Prens Philip’le ‘first lady’ izliyor. Konvoyun üçüncü atlı arabasında rüyada olduğunu sanan Ali Babacan ve
Davranışlar ve tutarlılık
Depremin yaşandığı günlerde sosyal medya kullanan çoğu kişi üzüntüsünü gösteren paylaşımlar yapıp durdu. Fakat ben acının büyüklüğü kadar gösterişin de büyüklüğünü gördüm. Mesela şöyle bir paylaşım vardı benim gördüklerim arasında: " Şimdi insan nasıl olur da eskisi gibi paylaşım yapabilir, nasıl eşini, çocuklarını paylaşabilir bunca insanın kaybı varken, yerine getirelemezken ? Bunları yaparken utanır insan ! " Bu satırları okurken hiç inandırıcı gelmemişti. Çünkü gösteri dünyasının büyüsüne kapılan bir kişiydi. Muhakkak attığı her adımın bilinmesini isteyecekti. Ve depremin üzerinden bir ay geçmeden... Ah insanlar,ahhhhhh insanlar...
Gösteri toplumunun çocukları
Kendi hayatının telif hakkını elinde tutmak isteyenler,eskiden istihbaratçıların büyük emeklerle elde ettiği bilgileri sosyal medya hesaplarında ya da online çeşitli mecralar aracılığıyla bizzat kendileri sunuyor. Yani görmenin,görünmenin,gözetlemenin ve dolayısıyla teşhir ve mahremiyetin yeni halleri ile karşı karşıyayız
Sayfa 97Kitabı okudu
