İnsan, insanı değerlendirirken kendi insanlık zafiyetlerinin ne kadar üstüne çıkabilir? Kendini karar verici, yargılayıcı ve cezalandırıcı görmek için ne denli yukarıda ve ne denli tüm gerçekliği kavrayıcı olduğunu, şüphe etmeden kendine inandırabilir? Cezalandırıcı, cezalandırırken, cezalandırdığına benzememeyi nasıl başarabilir?
Reader Follow Recommendations
Hayat, kime ne zaman merhamet edeceği, hangi çocuğunun ne zaman başını okşayacağı belli olmayan bir anneyd. Ne zaman ne kadar süt vereceğini bilemediğimiz koca memeli bir anne... Gözünü bile kırpmadan sütüne zehir katacak kadar hain ve memesinden kan çıkarma pahasına süt verecek kadar şefkatli... İri memelerinin üstünde yatırdığı yavrusuna huzur verdiği gibi, aynı memelerle boğabilirdi de onu. Hangi yavrusu ona güvenebilir ya da ona güvenmeden nefes alabilir ki? Emdiği bu memeden zehirlenmeyi göze almayan çocukları, açlıktan ölmeyi peşin kabul edenlerdir. Bu aşüfte annenin kör çocukları, onun bir tarafını görmezler: Ya güven veren kısmını ya da hain kısmını. En acılı çocukları onlardır: Saf güvene kananlarla, hiç güvenmeme tabutuna girenler...
En az insanlar kadar eşya da yaşar, eşya da biçimlenir eskidikçe. Bir kapı kolunun üzerindeki çizikler, aşınmışlık, parlama, kırık, çatlak onu sürekli açan elin tutuşundan, tutma biçiminden bağımsız olabilir mi? Bir bahçenin çimlerinin azaldığı, hatta toprağı gösterecek kadar kelleştiği yer, bahçede yürüyenlerin tercih ettikleri yolu bize göstermez mi? Dahası bahçenin yaşadığını, yaşandığını, yaşattığını anlatmaz mı?