Ahmed Arif'in Leyla Erbil'e aşk besleyerek yazdığı mektupların yine platonik aşkı Leyla hanım tarafından derlenip kitap olması, Ahmed Arif okuruna sunulan en değerli mirastır.
Franz Kafka'nın "Milena'ya mektuplar" kitabını da okudum, ama Ahmed Arif'in "Leylim Leylim" kitabı kadar içten, sade, yoğun duygusallık.. hissetmedim.
Ahmed'in Leylasina yazdığı mektupları incelerseniz Diyarbakir kültürünün yansımalarını da görmek mümkündür. Öyle hoyratça bir jargon degil, aksine her cümlesi ve eyleminde sevgilisinin kirilacagini düşünecek hassasiyetde cımbızla seçiyor cümlelerini.. ama yine öyle süslü cümleler degil, olabildiğince yalın, içten ve sevgi dolu..
Ahmed Arif'in "Leylim Leylim" kitabında "Hasretinden prangalar eskittim" şiir kitabina ithafen "bu şiirlerin tümünde sen varsin" dediği ve şiirleri arasında şöyle bir gezintiye çıktığımızda; “Sevdan Beni”, “Karanfil Sokağı”, “Yalnız Değiliz”, “Merhaba”, “Suskun”, “Ay Karanlık”, “Uy Havar”, “Leylim Leylim” ve diğerleri bu ifadeyi tabii ki haklı kılar.
Beş yıl süre zarfında yazılan tüm bu mektuplar, Ahmed Arif'in Leyla Erbil'e gönül koyduğu yıllar, ikisinin de bekar olduğu yıllar, 1954 yılında başlar. Beş yıl zarfında tüm yaşanmışlıkları sığdırdığı bu kitap 1959 yılında (1977 de yazilan son bir mektubu saymazsak) son bulur.
(Ekleme yapilacak)
