Şu; Hayatını tekdüze ağır bir mantık ve tekdüze ağır bir melankoli üzerine geçiren insanları anlamıyorum-anlamıyorum, anlamak istemiyorum!
Rica ederim biraz tebessüm edin ya!
Şu hayatın hiç mi tebessüm edilebilir güzel yanları yok yani?
Hayır bana bir zararı yok ama, biz hepimiz bir bütünüz, hepimiz tek bir bütünü tamamlayan ona üye birer parçalarız..
Lütfen.. bu böyle olmamalı, hadi birazcık tebessüm lütfen... :)
“İster istemez derin bir dalgınlığın perdesinden dinliyoruz birbirimizi.”
(S: 12) 
Karaduygun
Sema Kaygusuz Karaduygun’da “kara”nın anlamını bir eldiven gibi tersine çeviriyor. “Ebedi dulun dili”yle sarmalanmış karaduygunun kafasındaki seslerin birer sanrı değil, gerçekliğin ona has hissedişi olduğunu, bu hissedişin çokçası
BİR ŞEYLER EKSİK
Ya sevgiye, ya da arzuya ,nesne olmak istiyoruz.
...arzuladığımıza ulaşmak, arzulandığımızda da ulaşılmak istemiyoruz.
''Sevmeyi becerecek kadar kendi benliğimizden feragat etmeyi bilmiyor, arzulamayı becerecek kadar da bilinmeyene ve tehlikeli olana yelken açmaya cesaret edemiyoruz.''
BİR ŞEYLER EKSİK
," Lacan aşk hakkında konuşurken "Aşk sahip olmadığınız (sizde olmayan) bir şeyi, onu sizden istemeyen birine vermektir/vermeye çalışmaktır, Acınası bir durum gibi görünüyor, değil mi? Ortada verilecek bir şey yok, ama zaten onu isteyen de yok. Ancak "aşk" gene de var. Çünkü o öteki her kimse, onun
"yalnızlık" kelimesini asla yüksek sesle söylemese de, yalnızlık onun etrafında üç santim kalınlığında bir hava akımı gibi girdap gibi görünüyordu ve ben yakınındayken, beni de sardı, kendi acı veren melankoli girdabımla mükemmel bir şekilde karışıp birleşti. Tıpkı, "Suyun derinliklerindeki bir taşın üzerine konan güz yaprağı gibi," korkumdan ve kaygımdan kendimi uzaklaştırmayı başardım.
gittikçe artan bir melankoli yavaş yavaş hepimizin üzerine yayılıyormuş,
yine bu mevsimmiş, eylül sonu;
Tam da havanın açık olduğu, dünyanın bir atmosfer tabakası olarak her yõne doğru şeffaflaştığı ve doğanın sırf sakinliğiyle güzelleştiği günlerde,
uzun zaman önce ölmüş birinin arkasında kalanın hüznü iki kat oluyormuş.
Sayfa 19
Melankoli Üzerine
Kendini yozlaştıranla beslenerek, kulağa hoş gelen isminin ardında, Mağlubiyet’in Kibri’ni ve Kendine Acıma’yı gizler...
Metis YayınlarıKitabı okudu
MELANKOLİ ÜZERİNE
Kendimizden kurtulamadığımız zaman, kendimizi yiyip bitirmenin tadını çıkarırız. Belirgin lanetleri telafi eden Gölgeler Prensi’ni istediğimiz kadar yardıma çağıralım: Hastalık olmadan hastayızdır ve zaafımız olmadan cehennemliğizdir.
Metis YayınlarıKitabı okudu
“Romeo, karmakarışık ruhsal bir durumdayken, Juliet’e âşık olur. Çiftin tutkusunu ölümcül sona getiren, bu derin melankoli ve öz nefretin bilinçdışı yinelenmesidir.”
Say YayınlarıKitabı okudu
-Theoder_Reik556.jpg){kind=small}
Gökyüzü, ağır ağır çekilen gri bir perdeymiş gibi, yeryüzüne inatla süzülen yağmur damlalarıyla doluydu. Her damla, betonun üstünde minik bir hikâye anlatıyor, sonra bir sonrakiyle birleşip yok oluyordu. Şehir, bu sonsuz döngüde kendini tekrar eden bir melodiye bürünmüş, her köşesi ıslak bir nostaljiye dönüşmüştü. İnsanlar, siyah şemsiyeler altında kaybolmuş gölgeler gibiydiler; her biri kendi düşüncelerine dalmış, yağmurun ritmiyle adımlarını birleştiren yalnız yürüyüşçüler.
Yağmurun getirdiği huzur ve melankoli iç içe geçmiş, sokakların üzerine bir sessizlik örtüsü sermişti. Rüzgar, zaman zaman şarkılar fısıldar gibi esiyor, ıslak yaprakların üzerinde dans ediyor, yağmurla birlikte gelen bu serinliği her yere taşıyordu. Pencerelerden bakıldığında, dünya sanki eski bir film şeridi gibi, renkleri solmuş, hatıralarla dolu bir tablo çiziyordu.
Bir kafeteryanın buğulu camından içeriye dikkatlice bakıldığında, insanların sıcak çaylarının buharıyla ısınmaya çalıştıkları, gözlerinde yağmurun yansımasıyla bir başka dünyaya dalıp gittikleri görülürdü. Yağmurlu bir günde, zaman sanki daha yavaş akıyor, herkes kendi içine bir yolculuğa çıkıyor, belki de kaybettiği benliğini ya da unuttuğu anıları arıyordu.
Ve işte bu yüzden, yağmur her zaman bir başlangıçtı; toprağın kokusu, canlanan doğa, her şeyin üzerine yıkanıp yeniden doğması gibi. Yağmurlu günler, kaybolmuş duyguları, eski hatıraları canlandırır, bizi içsel bir yolculuğa çıkarır ve belki de en önemlisi, hayatın devam ettiğini, her yağmur sonrası bir güneşin doğacağını hatırlatır.