Soyağacına tırmanmıştım putsuz tanrının
Ölümün dilini unuttum.
Hiç yıldız doğmadı ben gökte iken
Ne düşlediğimi unuttum.
Sevdamın şamdanı yanar gözlerinin ucunda, Bakışımın iki avucunda yunar kederim.
Belleğimizin tek bildiği.
Ve sessizliğin içinde sessizliği
Denedin, hem uzak, hem yakın,
Sessizlik daha sessizdir şimdi.
Ayrık gibi sürer geçmiş gelende,
Ben yağmurun kum saatiyim,
Adanacak gün yitiverdi böyle.
Testide şarap köpürürcesine,
Arınacak nem kaldı benim,
Dönebilir miydik soluk güllerle!
Nice göğün düşüp öldüğü yerde,
Taşın ilkçağıdır yüreğim,
Adanacak gün yitiverdi böyle.
Kendi kendine, duasız, bir tanrı gibi.
Bak ne yaptım, bir cıgara yaktım,
Bu şiiri yazdım koca elinle,
Ellerin bana öyle gereklidir,
Bilinmedik sokaklara çıkardım.
Ölüm bendeyse yaşıyorum,
Senin otun öylesi taze,
Senin atın öylesi huysuz,
Senin ayakların öylesi tanrı.
Doğduğunda gülümsemiştin,
O gün bugün gökyüzümdür,
Yıldız konacak şaşıran dal,
Aya bakarken susan bahçe.
Geceyi bekletmekten caydım,
Damıtık suyla yıkadım uykuyu,
Kar gibi oldu seni düşlemekten
Sabahı karıştırıyorum.
Olur da bir gün yağmur yağar mısın,
Rüzgârın dolar mı bir gün ben?
Düşünemem oluklardan akıp gideni,
De ki, benim zamanım başka.
Ölülerin bilinciyle arınmış.
Ve geleceği onaramıyorum,
O bizim sayvan çocukluğumuzdu,
Yaşanır yalnız bu aylak güzlerde
Gelecekten geçmişe doğru.
Yürürdüm göğsünde öğle saatları gibi,
Yürürdüm bir anıt kemeri gibi iki yanında.
Ölüm insanla geldi dünyaya
İnsanla gitti dünyadan.