Ben en güzel şiirleri sana yazdım. En iyi zamanlarım seninle olanlardı. En güzel seninle mutlu oldum mesela, en güzel sana güldüm, en güzel seni sevdim ama en çok da sana kırıldım bu hayatta. Hiç bilmedin. En çok sana darıldım ben .En çok sen üzdün beni, sen ağlattın.
Ne düşmanım, ne pişman ama çok kırgınım bu hayata. Kalbimle yürüdüğüm her yolun sonunda, kalbim elimde geri döndüm. Artık sadece kendime ağlıyorum çünkü ben beni, sevgiye inanarak öldürdüm...
Yalnız başıma yaşamayı öğrendim. Yaralarımı kendim sarmayı en zor zamanlarımda ki yalnızlığımdan öğrendim. Şu hayatta en çok sarılmam gereken kişinin kendim olduğunu öğrendim. Ve ben kendime karşı bile dimdik durmayı öğrendim.
Bazen etrafındaki kuru kalabalık bir nesne yığını
gibi gelir insana. Ne konuştuklarını, ne düşündüklerini umursamadan kapanır insan kendi dünyasına. Yalnızlığın keyfini çıkarır. Herkese inat, kimin ne konuştuğuna aldırmadan…
Yalnız uçan bir kuşun kanatları daha güçlüdür.
Çünkü yolu kendi bulmak zorundadır.
Yanlış yollara girer. Yorulur, düşer, kalkar.
Ama her seferinde biraz daha hızlı, biraz daha
yüksekten uçar.