Daha önceden de bir Özdil okuru olarak diline alışığım aslında. 3lü seriden ilk olarak bu ile başladığım için diğerleri ile kıyas yapamayacağım. Ancak genel olarak o mizahi anlatımını koruyor.
Bir fotoğrafa farklı açılardan bakmak gibi bir his uyandırıyor. Degişen günümüzü kah çocukluğuna atıf yaparak kah gençliğinden örneklemelerle ve hatta hatıraları ile zengileştirmiş.
Zamansız bir kitap diyebilirim. Aylar sonra da alıp kaldığınız yerden devam edebilirsiniz. Bazen bir sürü isime üzülürken buluyorsunuz kendinizi bazen de bir belgeselin içinde. İzmir'de balkonda oturuyorsunuz yazar ile. Seviyorum dediğiniz şeyleri hakederek seviyor muyum diye sorguluyorsunuz. Adeta insanları da ışığa tutup içlerine bakmak istiyorsunuz.
