Meleklerin koruduğu güzelim dudakları bir öpücükle asla kirletmeyeceğim. Yine de dostum, onu öpmek istiyorum ama yüreğim şüphe ve kararsızlıkla kapkara. Bu saadeti tadabilmek ve sonra bu günahın cezasını çekmek için ölmek! Ne günahı?
Ah, o eski günler, anıları nasıl da işkence ediyor bana! Neden bu kadar mutluluk doluydular? Çünkü o zaman Ebedi Tanrı'nın lütuflarını sabırla bekliyor ve müteşekkir bir yürekle onun hediyelerini kabul ediyordum.
İnsan öyle fani bir varlıktır ki varlığının en büyük öneme sahip olduğu, en etkili ve en güçlü etkilerini bıraktığı yerde, sevdiğinin hatırasında, yüreğinde kaybolmaya - yok olmaya- mahkumdur, hem de öyle çabucak!