Melis Naz Karaman

Soyutluğumuz Üzerine
Yolda gezinirken görüyorum tasma. Hepsi aynı yöne yürüyor. Bağırıyorum çeviremiyor kafasını, Almıyor gözlerine fikrimi. Almıyor çünkü bilmiyor ne diyorum, Hepsi aynı alışamamış bana daha. Belli alışamaz. Kıramıyor zincirlerini o da isterdi, Kendine isterdi başkalarına terstir şimdi. Reddeder ağzımdan çıkanı’ Çünkü sanar yanında yürümek istediğimi. Vardır statüsü indirgeyemez garipliğimle, Aynı nitelendirilmek yerine farklı nitelendirilecektir çünkü. Bir de çıkar kafama bağırır, Der “herkes gibi ol” , Ne korkunç cümle ama değil mi ?