Erlendur camdan bakıyor, kendi yansımasından başka bir şey göremiyordu. Bu adama uzun zamandır dikkatle bakmamıştı ve karanlıkta, ihtiyarladığını daha iyi görüyordu.
“Hayatın siyahla beyazdan ibaret olmadığını kavradığın zaman, kimin hangi tarafta yer aldığını belirlemek hiçte sanıldığı kadar kolay değil... Zira her suçun bir kefaleti vardır. Ve başka türlü olamayacağını er ya geç kabullenmek gerekir.
Mutluluğumuza kimse ortak “olmamalıydı. Elsa bile. Hatta özellikle Elsa. Çünkü gizliden gizliye beni yargılamasından korkuyordum. Çünkü o yalnızca ışığı değil, aynı zamanda gölgeleri de farkedebilirdi. Bense o gölgeleri hafife almaya çalışıyordum.”