"Üstümden çıkarıp yatağa attığım sobdöşambr içinde, ebediyen aynı insan bulunacak"
Kitabın son cümlesi, beni gerçekten çok derin düşündürdü. Hastalığın sende olmasıyla aslında senin gibi olanlarla bir bütün olduğun.
Karakterin aşık oluşu, kendine bile itiraf edemeyecek kadar mahçupluktan, duygularının verdiği cesarete sizi nefessiz götürüyor. İşte Aşk ama bir okadar da gurur. Keyif aldığım. Okurken de gözümün önüne getirebilirim bir kitap...
