“Bu yaşananların suçlusu sanki bendim. Göğüs kafesimin orta yerine kurşun gibi ağır bir suçluluk, eziklik duygusu otururdu. Ben ağlasam o benim derdime çare bulurdu. Ama o ağladığı zaman benim elimden bir şey gelmiyordu. Çaresiz kalıyordum. Hayatın her sillesine karşı tek başına duran kimseciklerin bilmediği bir savaşın kahramanı olan bu kadını çok seviyordum. O’nu otuz kadar seviyordum. Çünkü bildiğim en büyük rakam 30'du. Bugün daha fazlasını biliyorum. Ama 'Anneni ne kadar çok seviyorsun?' diye sorsanız yine otuz derim.”