O yıllar yani tam o halin içinde olduğu 1967 senesi mesela, zaten memleketimizde Allah'ın pek de önde olduğu yıllar değildi. lstanbul'da, Nuhu'nun gezdiği, okula gittiği yıllarda en azından. Cakalı, Türkiye'ye gelen Almanların yetiştirdiği bir üniversite hocası ya da Topağacı'ndan daire alan yeni palazlanmış bir artist, Kennedy'nin kansı ile Grace Kelly, hatta Metin Oktay ile Hamiyet Yüceses eğer bir anket yapılsa kim daha önemli ve öndedir diye Fahr-i Kainat efendimizi zaten ama Rabbelalemin'i bile muhtemelen geçerlerdi.
Sevinmenin kanadı olsaydı Metin oktay'a kadar uçardım o vakit. Sevinmenin yaşı olsaydı ben hep on bir de kalırdım.
Sayfa 25 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
Yeni bir dönem başladı Robert Kolej'de Ülkü Tamer için. Anglo-Amerikan kültürü dönemi. O günleri şöyle anlatacaktı daha sonra: "Karı-koca MacNeal'ler gibi iki öğretmenim oldu. Orta 3'te Odisseia'yı İngilizce tam metin okuyorduk. Lisede Shakespeare, Modern Roman gibi dersleri seçebiliyorduk. Gide'in Kalpazanlar'ını inceliyorduk. Konuşma derslerinde Chaucer ezberliyorduk. Necatigil'leri, Cumalı'ları, Dağlarca'ları, Orhan Kemal'leri okuyor, aramızda tartışıyorduk. Okulda edebiyat matineleri, sohbetler düzenliyor, Sait Faik'le, Oktay Akbal'la, Haldun Taner'le yüz yüze konuşabiliyorduk." Tamer'in hocaları arasında Behçet Kemal Çağlar da vardı.
"Yazı mı, Tura mı aslanım?"
"Tura," dedi Merdan Efe gururlu bir ifadeyle. "Ne demiş Metin Oktay? Ben hep tura derim, varsın gelmesin. Benim tek derdim, Mustafa Kemal Atatürk'ün yüzü yere gelmesin."
