Ümitvâr
Ey gönlü kırgın kırlarda savrulan
Yırt at yüzünün kıvrımlarında at koşturan hüznü
O esrarlı dağların ardında yine marallar kol geziyor
Yine çiçeğe koşuyor son sürat mevsim
Yemyeşil bir dünya kök salıyor baharın rahminde
Dal kıran fırtınaların ardından esen bu ılık rüzgar
Telaşlar vakurlaşıp gülşenler nihayete erdiğinde
Bir müstesna bergüzar gibi seni bekliyor
Kuşların kanatları göğün kalbine nazır
Tel tel dökülüyor uçmak sancısı içlerinde
Gün ışıyor yeniden ufkun belirsizliğinde
Taptaze bir yaşamak büyütüyorsun içinde
Hele dayan az daha, kötülük yenilgide,
Kaçarı yok,kördüğümler bir bir çözülmede
Tüy gibi hafifliyor hasret,vuslat yitmekte
Sen artık bu efsunun başlangıcına âmilsin
Yırt at yüzünün kıvrımlarında at koşturan hüznü
Her zamankinden daha çok gülmeye kâmilsin
Ben sana kimsenin kimseye olmadığı birşey oldum ....
Sen bilmezsin ama Oğuz Atay demişti, sevmek yarıda kalan bir kitaba devam etmek gibi kolay bir iş değildi. İşte ben o büyük işe kalkıştım. Seni sevmek gibi büyük kocaman bir iş.. yanımdayken gülümsemesine bakıp içinden “Bu şimdi benim mi?” diye çaktırmadan sevinmek, ya da aradan çok zaman geçer bazen bir kaç mevsim, bir kaç insan, bir kaç anı, bir kaç acı.. Her şey biter, hesaplar ödenir, defter kapanır. Sonra olmadık zamanda, olmadık bir yerde saçma sapan bir karşılaşma olur. Sonra... Sonra bir şey olmaz. Çünkü hesap etmediğin bir kalbin vardır, o ne ayların ne yılların geçmesine aldırış etmeden ilk gün gibi taptaze seviyordur.. Omuzdan öpmek diye bir şey vardır. Yüküne ortağım der gibi. Öyle güzel.. Eğer bu aşk değilse ben sana daha önce kimsenin kimseye olmadığı bir şey oldum....
Oğuz Atay
Her yaz depresif olmama sebep şarkılar piyasaya çıkaran Emir Can İğrek yargılanmalı. Cezası her mevsim şarkı çıkarmak olsun /
Seninle ancak bir gülüşe başlanır
Bir kül memleketinde dört mevsim
En uzun șubatlarda çekilmiş
Bir fotoğraf ayrılığı gibisin.
Biliyorum kaybettiğimi ve ustalıkla kabulleniyorum. Haberin yok perspektifimi genişletiyorum.
Yakından ve uzaktan seni hâlâ çok seviyorum. Çaresizliğimi, ıssız başıma kalışımı düşlüyorum.
Hafifledim, sakinleştim, duruldum fakat unutmadım.
İçeri kimsesiz, içerisi yangın yeri,
dışarısı yapay portakal ve lale bahçesi.
Anlamını yitiren baharları büyüttüm,
Güneş sahilin kumlarını kavuruyor.
Benim ise ellerim kış ayazında gibi üşüyor.
Oysa yaz-kış sıcaklığımı yalnızca sen bilirdin.
Felaketti, sönük mevsim geçişim,
Benden gidişin,
Senden geçişim,
Terk edilişim,
Ustalıkla kabullendim.
Ama vazgeçmedim.
Unutmadım,
Haberin yok.
@ 
Emirhan Şener