annemin bağrında açmış bir çiçektim ben. çiçektim, çocuktum da hem. sonra bir şeyler oldu, büyüdüm birden. rahvan atlar gibiydi zaman ben ana rahminde bir su damlasıyken. sonra doğdum ve evrendeki bütün saatler dört nala koşmaya başladı aniden. büyüdüm anne, yirmi sekiz tane kış geçti ömrümden.
bütün salıncaklar benimdi çocukken. insan ne zaman büyür bilmiyorum ama gittiğin gün kocaman bir kadın oldum ben. bütün salıncaklar, bütün oyuncaklar, oynadığım bütün arkadaşlar çekildi yeryüzünden. elinin değdiği yerlerde açan çiçeklere su vermeyi unuttum. bahçeye ektiğin çiçekleri kuruttum.
gözlerimi kapatıyorum bazen, mevsim hep sonbahar. içimde biriken yağmurlara bir bahane lazımdı zaten.
bir çiçekle bahar gelir mi bilmem. bir kadın gülünce tüm sabahların aydınlandığına şahidim ben. şimdi inadına biriken karanlıkları kim söküp atar içimden.
titanic batmadan, karenina ölmeden, dünya üzerinde kurulmuş son imparatorluk çökmeden gel.
ya ben gölgesine razı bir fesleğen olayım artık ya da gel.
.
.
bilmiyorum benimle aynı duyguyu paylaşan var mı, ne kadar çok okursam
o kadar tenhalaşıyorum ben. içimdeki bu ıssızlığı seviyorum. herkes beni yapayalnız bilirken, güzel günlere birikiyorum. şairin dediği gibi yalnızlık bir ovanın düz oluşu gibi bir şeyse eğer, ben yürümeyi daima seviyorum.