Gençlik, sanki hep sürüp gidecekmiş, sonu hiç gelmeyecekmiş gibi görünen çaçaron ve amansız bir mevsimdi. Oysa ki bir gececik yetmişti bu mevsimi sona erdirmeye. Harcanacak hiç bir şey kalmıyordu artık.
mevsimi aşka çağıran kuşların nerede senin
güze el değdirmeyen ellerin nerde?
Sayfa 18Kitabı okuyor
senin kuşların olurdu mevsimi yolculuklara çağıran
…
kapıların olurdu korkudan çok denizlere açılan
o denize açılan ellerin nerede şimdi
Sayfa 18Kitabı okuyor
Bütün yaz boyunca böyle bir topa sahip olmak istemişti. Her gün arkadaşına ısrar ediyordu.Her zaman gelmeliydi, her gün bu topla oynamak istiyordu. Hem onunla oyun oynamak çocukluğunda yaşadığı en güzel zamanlardı. Onun yanındayken gerçekten mutlu bir çocuk olabiliyordu. Muhteşem bir yazdı. Muhteşem geçiyordu. Bu mevsimi tatlandıkça tatlandırıyorlardı. Buraya geldiğine çok memnun olmuştu. Onunla tanışmak, aptal şakalarını deneyimlemek bir lütuftu. Şimdi elindeki topu yavaşça yere bıraktı. Birden yazın bittiğini fark etti. Tozla kaplamış ellerini çırptı. Ama sadece mevsim değişmiyordu. İçinde de bir şeyler değişti. Bir şey oldu.
Bak! papatya mevsimi geldi. Mevsimlerden papatyayı severim. Sonra seni. Sonra yine seni. Ve hep seni...
Cemal Süreya
Aynı mevsimi yaşamadığın insana kendini anlatmak da zor oluyor onu anlamak da. Düşünsene, çiçeklerini yeni donanmış bir dala sen kurumuş yapraklarını nasıl anlatabilirsin ki. Aynı anda aynı mevsimde olabilmek bence ilişkilerin derinliğini artırıyor.
"Her şeyin mevsimi, göklerin altındaki her olayın zaman vardır. Doğmanın zaman var, ölmenin zamanı var. Dikmenin zaman var, sökmenin zamanı var. Öldürmenin zaman var, şifa vermenin zaman var. Yıkmanın zaman var, yapmanın zaman var. Ağlamanın zamanı var, gülmenin zaman var. Yas tutmanın Zamanı var, oynamanın zamanı var. Taş atmanın zamanı var, taş toplamanın zaman var. Kucaklaşmanın zaman var, kucaklaşmamanın zaman var. Aramanın zamanı var, vazgeçmenin zamanı var. Saklamanın zaman var, atmanın zaman var. Yırtmanın zaman var, dikmenin zaman var. Susmanın zaman var, konuşmanın zaman var. Sev-menin zaman var, nefret etmenin zaman var. Savaşın zaman var, barışın zamanı var."
Bu pasajda her şey bir sona ulaşır ve zaman içinde zıddına döner.
.
Öyle görünüyordu ki, büyüdükçe -ve yaşlandıkça- iyiyle kötü arasındaki bu kafa karıştırıcı mücadeleyi anlayamadığını ve belki de insanların burada, dünyadaki şeyleri anlayacak şekilde tasarlanmadığını daha çok anladı.
.
.
.
Yalnızlık bu cennet bahçesi için yüreğimde tatlı bir yer açtı, burada geçirdiğim ılık gençlik mevsimi ürkek kalbimde tüm bereketiyle can buluyor. Her ağaç, her çit sanki bir buket çiçek. Bu ıtır denizinde yüzebilmek için bir uğur böceği olası geliyor insanın.
Bak; papatya mevsimi geldi.
Mevsimlerden papatyayı severim.
Sonra seni.
Sonra yine seni.
Ve hep seni...
Aşkın Mevsimi
Şubat sonu,
Mart başı bir gün.
Aslında ne fark eder?
Kış yine kış,
Ben yine âşık,
Ha Şubat sonu olmuş
Ha Mart başı,
Ben her mevsim
Sayfa 60Kitabı okuyor
S1 B7 1.19.43
Leyla, Leyla ben geldim. Açmayacak mısın gözlerini? Bak herkes burda, senin uyanmanı bekliyorlar, hadi Leyla. Ben de bekliyorum. Ben gerçi daha beklerim problem değil ama. Yani işte seni böyle görmek...
Keşke ben şimdi vakitsiz gelen bir bahar mevsimi olsam, sen de bir meyve ağacı olsan, dokunsam, ellerimle can versem sana. Diyeceksin ki "Sen kimsin ki?" Yani haklısın. Ben senin sevgilin sayılmam. Bir öyle takılmışlığımız da yok, bir kafeye gidip bi çay kahve içmişliğimiz de olmadı pek. Arkadaş bile sayılmayız ama işte yani anladın sen beni Leyla. Şimdi şey gibi yani, benim hislerim: Birini görürsün böyle için kıpır kıpır olur ya hani. Sen benim yüreğimdeki o kıpırtısın Leyla. Fazlası değil.
"Hepimiz çok renkli doğarız. Aylar, mevsimler, iklimler gibiyizdir. Öyle de olsa her insan, yakın çevresinin terbiyesi, büyürken edindiği korkular, yanlış eğitim, taraf olduğu ideolojiler sebebiyle renklerini birer birer azaltır. Kişide renk azalması, fıtrattan uzaklaşması demektir. İnsan kaybettiğinde mevsimine dönmelidir."
Sayfa 1Kitabı okuyor
