Bilmezdim kelimelerin hiçbir zaman ağladığını ,
Ne zaman kalbime işledi cümlelerim göz yaşlarıma engel olamadım .
Sevilmemek yıkımdı !
Ama içimde hep bir umut ya seviyorsa dedi !
Mahvetti beni insancıklar!
Seveni hor görüp karınca besleyen ,
Yüzüme gülüp can alan ,
Haince sevemiyorum diyen
Mahvetti kukla gibi insancıklar.
Herzaman ki gibi gidiyorum bilinmezlik çökmüş
Güneşi farklı Ay’ı bile parlamayan kara bulutlarla kaplı bir şehre .!
Otogarlar hep mi öldürür ?
Hep mi Özlem çektirir dengini bulamayan peronlar .
Bak!
Papatya mevsimi geldi.
Mevsimlerden papatyayı severim.
Sonra seni.
Sonra yine seni.
Ve hep seni.
Cemal Süreya
“bak, ölüm güzü kıskanıyor
mevsimi aşka çağıran kuşların nerde
senin güze el değdirmeyen ellerin nerde?” 
Geceleyin Bir Koşu
Bak! Papatya mevsimi geldi.
Mevsimlerden papatyayı severim
Sonra seni
Sonra yine seni
Ve hep seni...
Cemal Süreya
Gül kelâmdan ibaret kaldıysa susmanın sırasıdır. Sarı güller mevsimi. Sustuysam ikrardan değildi.
Sayfa 358 - Timaş
