Mezarlık

Artık kuruldu bu kervansaray,
Boşuna düşünür ihtiyarlık.
Artık kuruldu bu kervansaray,
Şimdi seslerle dolu mezarlık.

İsa'nın yüzü mermer gibi oldu. Mezarlık mermeri gibi. Damarlarıysa derisine yeşil yeşil yapışıp kaldı. Bu hayatta kimseye hiçbir şeyi tam olarak anlatamayacağını anlamıştı. Biri için ölüm kalım meselesi olan, diğerinin gözünde toz kadardı. İsa çevresindeki mezarlara baktı ve iyi ki ölüyorlar, dedi içinden. İnsanoğlunun, hak ettiği için öldüğüne o gün inandı. Ölene kadar da başka bir şeye inanmadı. Belki de bu yüzden mermer tıraşçısı oldu. Mezarlığa giden caddedeki atölyelerden birine çırak diye girip usta olarak çıktı. O gün Derda sözünü kestiği için. Hayatının miladı olan hikayeyi kendisine anlattırmadığı için. Belki de bu yüzden İsa sadece mermerlerle konuştu. Hayatı boyunca. Oysa bir anlatabilseydi! Okuldaki diğer çocukların dikkatle dinlediği öğretmeni neden bir türlü duyamadığını birileri anlayabilirdi belki. Ama olmadı. Çıraklığının son günlerinde kendi mezarının mermerini kesti. Sonra da bir köşeye koyup sakladı. Arada bir de karşısına geçip konuştu. Derda'nın kestiği hikayeyi yapıştırıp anlatmak için. Defalarca. Sonra da öldü. Soluduğu mermer tozundan. Bir defada. Hikayesi mi? Kimin umurunda! Hele de İsa gömüldükten sonra...

Çok yaşamanın en kötü yanı bir mezarlık kadar korkulu, gene bir mezarlık kadar da taş yürekli olma zorunluluğu...

Bizde hazin bir kaderi var dergilerin; çoğu bir mevsim yaşar, çiçekler gibi. En talihlileri bir nesle seslenir. Eski dergiler ziyaretçisi kalmayan bir mezarlık. Anahtarı kaybolmuş bir çekmece. Sayfalarına hangi hatıralar sinmiş hangi ümitler, hangi heyecanlar gizlenmiş, merak eden yok.

Onca, ölüme ait hiçbir söz, mezarlık kapılarında gördüğü şu ihtar kadar manâlı olamaz:
- "Bütün nefsler ölümü tadacaktır!"