Ellerini yıkarken aynada gördüğü yüz, özgüvenli ve girişken davranmayı bir türlü beceremeyen bir genç kadının yüzüydü. Neşeli olmayı bilmediği için hep kendisini suçlamıştı. Böyle durduk yere mutsuzluk üretebildiğine göre, mutlaka bir şeyi yanlış yapıyor olmalıydı. Ama Mutluluk Sınavı'nı geçememek kendi kabahati değildi belki de. Hüzünlü olmak insanın kasten işlediği bir cürüm değildi. Belki de doğuştan böyleydi o. İllaki mutlu olmaya çabalamak daha uzun boylu olmaya çabalamak kadar beyhudeydi.
Sayfa 327 - D.K.Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Hüzün ve umutsuzluk o kadar derindi ki, göğsü sıkıştı. Evet, belki de vakti gelmişti. Geç bile kalmıştı. Debelenmeyi bırakmalıydı. Ayak uyduramıyordu işte. Başkalarına. Hayata. Tanrı' ya ayak uyduramıyordu. Bıkmıştı. Keşke uyuyup bir başkası olarak uyanabilseydi. Ya da hiç uyanmasaydı.
Sayfa 375 - D.K.Kitabı okudu
Ev sahibinin iş ilişkileri şaibeliydi ve muhtemelen yemekteki konuklarının birçoğu -kocası dahil- biliyorlardı bunu. Bilmeseler de seziyorlardı. Ama bu durum onunla ahbaplık kurmaya mani olmuyordu. İnsan hangi noktada suça ortak olurdu acaba? Aktif şekilde içinde rol aldığında mı yoksa pasifçe bilmezden geldiğinde mi?
Sayfa 376 - D.K.Kitabı okudu
Hayatı boyunca edilgen olmuştu...Doğu ile batı arasında sıkışmıştı. Hep ama hep arafta... Ruhu çırpınıyordu kaçmak için kalıplardan. Bilemiyordu ki ne yöne.
Sayfa 401 - DKKitabı okudu
Kuşlar kadar özgürdü. Tuhaf ama, toplum tarafından haksız yere dışlanmanın damgalanmanın insanı özgürleştiren bir tarafı vardı; saygınlığını, itibarını yitirince hafifliyordu insan, tüm rollerden arınıp kendi içine dönüyordu istese de istemese de.
Sayfa 406 - doğan kitapKitabı okudu
Bazı meslektaşları arkalardan el salladı ona. Bazıları da görmezden geldi. Utanç, bir görünmezlik peleriniydi.
Sayfa 410 - Doğan KitapKitabı okudu
