Ben ismimi bir kağıda Kudüs’le yan yana yazayım da nasıl olursa olsun.
Gece ansızın aklıma düşen, kuytuda yetmiş mimoza çiçeğime:
"Bırak beni
Yeter aldattığın, yeter, bırak beni
Deli ettin artık, çek git, bu nasıl sevgi?
Sen kendine âşıksın, sen yalancısın
Hatta sevişirken bile yabancısın
Sen kimsin? Sen ne rahat insansın, bırak
O zaman da insan ana kaynağa daha yakın, dünyalı olsa bile cennet hatıraları’na daha tanıdıktır. Henüz bölünmemiş, çoğalmamış, dağılmamıştır. Babil kulesi daha yıkılmamış, diller birbirinden kopmamıştır. Herkes birbirinin hâlinden anlamaktadır.
Oysa hayatlarımızdan yüzlerce öğrenci, yüzlerce insan, onlarca dost-tabi eğer şansımız varmıştıysa-gitse bile, sana söylemek istediğim bir şey var. Hayatlarımıza giren onca insanın hiç birinin göremeyeceği bir şeyi gördük birbirimizde. Gençliğimizi. Hiç kimsenin göremeyeceği onsekiz-yirmi yaş yüzü bu.