❝Şehir yıkıntıları. Ve insan yıkıntıları.
Kadavralar. Kadavralarla uğraşarak bir
yere gelinir mi?
Büyük bir kale
muazzam bir toprak yığını şehrin göbeğinde
minareler
kubbeler
dar
sokaklar
sokaklar
topraktan.❞
diyerek başlıyor 
Rasim Özdenören
6 ay önce deprem görmüş bu şehir için ne kadar da manidar.
Eserde iki hikaye birden işlenmiş. İlk hikaye milli mücadele döneminde inançları ve bağımsızlığı uğruna arkadaşlarını kaybeden ve kendisi hayatta olduğu için suçluluk duygusuna kapılan, modern yaşama ve değişime bir protesto olarak 50 yıldır evinden çıkmayarak gül yetistiren bir adamın hikayesi. ❝Savaşarak neyi ortadan kaldırmak istemişlerse, savaştan sonra o gelmişti.❞ diyor yazar. Ve yıllardır bir protesto sandığı direncini bir korkaklık olarak görmeye başlıyor.
İkinci hikaye ise modern yaşamın içerisinde bir hayat süren Sitare ve arkadaşları arasındaki ilişkiyi konu alıyor. Dile karışan yabancı sözcükler, isimler, giyim kuşamdaki değişiklikler, yenilenen yapılaşmaya rağmen bu kalabalık içerisinde yalnız kalan insanlar...
Modernleşmeye karşı kişiliklerini koruma çabasında olanlar ve modernleşmiş olanlar... Her iki kesitte yaşayan insanların gerek kendi kendileriyle gerek çevreleriyle olan çatışmasından doğan dram...
Her cümlesi ayrı düşündüren, kendimi Maraş'ın eski sokaklarında geziyor gibi hissettiğim güzel bir eser.
bir küçük şehrin kelebek ömürlü şairleri
"Sen aziz şehrim,
Uykusuz yaşadığımı bilmelisin.
Bütün işçilerin
Saçak altında uyuduğu bir saatte,
Ben mızıka çalarak geçiyorum sokaktan.
Sen aziz şehrim,
Ellerim gözlerim kadar benimsin."
-
Rüştü Onur
Sizlere Rüştü Onur’un şehrinden bir parça bahsedeceğim bugün. Şairlerin fırsat buldukça taşını, toprağını, dağlarını ve kömürünün karasını
