Ben senin yanındayım, savaşçım, orada olmasam bile.
Evetttt bir serininde sonuna geldik. Çok seveceğimi bilerek başlamıştım ilk kitaba ama zamanlamam çok yalnış olduğundan kitaba ve olaylara karışamamıştım bir türlü. Onun için karakterlere yabancı kalarak bitirmiştim. İkinci kitapsa tam tersi oldu. Sanki yıllardır görmediğim dostlarıma kavuşmuş gibiydim. Meğerse ne sıcacık bir aşk mış Dante ve Elena'nın aşkı! İlk başta bir az abarttılar bu işi ama neyse dfdfdfdf Ama yarısından sonra yaptıkları fedakarlıklar, silahlı çatışmalar, yapılan planlar derken gerçekten bu çifti ve kitabı sevdiğime karar verdim. Kitabın sonunda da ağladığımda evet dedim bu kitap benim için özel bir yere sahip artık.
İlk kitapta Elena'dan saklanılan gerçekler beni huzursuz etmişti ve burada ilk başta herşeyin ortaya çıkması, itiraflar beni rahatlattı. Daha sonra olaylar ikinci kısımda New York'a evli bir şekilde dönmeleriyle başlıyor. Dante tutuklandıktan sonra Elena'nın cesareti ve aşkı için gösterdiği mücadelesi beni kendine hayran bıraktı. Değiştiği için de gayet mutluyum çünkü kendine olan nefretini okumak çok karamsar hissettiriyordu. Yine birinci kısımda Dante'yle eski sevgililerini karşılaştırması sinirlerimi bozdu ama onun da yaşadığı kolay şeyler değilmiş. Tabii yinede Dante varken diğerleri düşünülmez Elena :)
Sonunun böyle dramatik tahmin etmemiştim ama mutlu oldum. Aşk, güzel sevmek deyince de İtalyan mafyası Dante Salvatore derim artık.
KUNDAKTAN GELEN SES
" Annem "
.
.
Annesine hayran olmayan, onun bitmek bilmez enerjisine şaşırmayan, her işin elinden geldiğini görüp de hayretler içinde kalmayan var mıdır? Analarımız, hem bizleri büyütüp yetiştiren hemde hayatın silsilesinde dimdik ayakta durarak yuvayı yapan kanatsız melekler... Hüzünlerini kendi içlerinde yaşayan, dertlerini belli etmemek için binbir takla atan, yumuşacık kalpleriyle her daim yanımızda olan yürekler...
İşte bu kısacık okumada, bir yörük bebeğin ağzından cennet kokulusunu dinlerken, bebek gözü ile etrafında olanları anlamlandırmasına da şahitlik ediyoruz. Ne kadar yorgun olursa olsun bebeğinin yüzüne baktığı anda yüzünde güller açan, mis kokusu ile onu emzirirken kah gözlerindeki bulutlar çiseler, kah yüreğinde kaynayan volkana gark ederdi o bakışları. Vuslat gününe kadar yolunu gözlerken fotoğraftaki genç adamın, karabaş bile özlediğini belli ederdi havlamasıyla...
İşte kundaktaki bir bebeğin dilinden, o eşsiz an' a kavuşmanın resmini okurken Anadolu köyünün yaşanmışlıkların gerçeğini de okuyup sorguluyoruz bir bir.
Anne hayranlığı ne kadar yazılsa da, yetmez kalemin mürekkebi bilirim. Öyleyse sizlere bir #tavsiyekitap olsun #kundaktangelenses . Bir anne olarak yer yer gözlerim yaşlı okuduğum satırlar ile keyifle sizlere.
.
.
rusya'nın fakir bir kasabasındaki tımarhanede yatan paranoyak gromov ile oraya yeni atanan doktor andrey yefimıç'in, defalarca okunsa da bıkılmayacak, nefis tahlillerden, cuk oturan saptamalara, rus eserlerin karakteristik özelliği olan sürükleyicilikten, insanı acıtan o paslı gerçekliğe kadar; hayatın sorgulandığı, teori ve pratiğin sonsuz kavgasınının küçük bir kesidi. yabancılaşmanın öyküsü. çehov'un dehasının kanıtı.
“-insanoğlunun daha üstününü tadamayacağı iki çeşit mutluluk vardır: biri, yaşamın özünü kavramaya çalışarak özgür ve derin düşünmek, ikincisi de dünyanın hır gürüne boş vererek yaşamak. insan demir parmaklıklar arkasında bile mutlu olabilir. fıçısında yaşayan diyojen'i bir gözünüzün önüne getirin hele. dünyanın en güçlü hakanlarından daha mutluydu.
-tüh, o herif aptallığına doymasın!.... diyojen'in ne çalışma odasına, ne de sıcak bir eve gereksinmesi vardı. fıçısında yan gelip yatarak portakalları, mis gibi zeytinleri gövdesine indirmesi için ülkenin sıcak iklimi yetiyordu. herif rusya'da yaşamış olsa, değil aralık ayında mayısta bile soğuktan kaçacak delik arar, ayaz canına okurdu.”
bana hep Orhan pamuğun mizahını hatırlatır çehov hikayeleri. yatarken ecinnili şeytanlı, cinli kabus gören rockera “mını bezbezlediğim yamuğu, içersin durmadan drugları, extacyleri, ak sakallı dedeyi mi görecektin, ne şaşırıyon” diyen cinci racırs ve kardeşlerindeki gibi komiktir hep, ama üzerinde durduğu yerin ne kadar kaygan olduğunu da kavratır adama. bu da böyle premature bi yorum oldu ama, seviyorum Dostum... n'apayım?
200 syf.
·
Not rated
Sevmek… Kolayca telaffuz ettiğimiz ama üzerinde pek de düşünmediğimiz kelime. Öğrenilmesi gereken bir beceri olduğu bile aklımıza gelmez belki de. Hepimizin kendimizce bir sevme anlayışımız vardır. Belki bazılarımız böyle bir anlayıştan tamamen yoksun olabiliriz. Öyle veya böyle “sevmek” çoğumuzun düşündüğü kadar basit değil(miş). Kitabın adında
bayagi spoilerli ─ nolur seriyi okuyun
gercekten inanilmaz derece aglayasim var seriyi bitirdigim icin. evreni geride birakmam gerekecek cunku aptal netflix diziyi iptal etti. keske animasyon serisi cikarsalar. bu seriye yakisir diye dusunuyorum. ozellikle skull'un kavanozdaki yuz ifadelerine.
kitabin sonunda skull'un lucy'e gercek adini soyleyeceginden cok emindim.
Reading Slump Düşmanı Kitap Önerisi
Şirin mi şirin bir yaz kitabı, sihirbazlık ve bu tür numaralar hoşunuza gidiyorsa okunur mis gibi de kafa dağıtır.
Sevmediğim birçok yanı oldu, mesela karakterlerin iç dünyalarını hiç okuyamadık. Bu kitabın ilahi bakış açısıyla yazılması daha iyi olurdu diye düşünüyorum. Lia karakterinin aklını okusak bile Beckett karakterine dair ufak tefek şeyler öğrendik. Karakterlere hiç ısınamadım maalesef :(
Karakterler dışında kitapta eksik bir şey vardı, ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yok ama olmamışlık vardı o yüzden kitabın evrenindeymişim de olanları izliyormuşum gibi hissedemedim kendimi.
Bunların dışında kafa yormayan, şans verilebilecek klasik Amerikan gençliğinin romantik hikayesiydi. Chase, Lia ve Beckett'in ufak ufak atışmaları hoştu.
Ya bir kitap olsun, değişik bir konu hakkında olsun ama kafamı da çok yormasın reading slumptan çıkarsın diyorsanız önerimdir.
