Cengiz Aytmatov, kalemi bir annenin ağzından toprağa, insana, insanlığa ve varoluşa sesleniyor. Sahi neydi bizi ayakta tutan sebepler? İnsanlığın ihtiyacı olan toprak gani gani verilmişken neyin telaşı? Kimin savaşı? Toprak da başlayan güzel aşk ve bu aşka hatta bütün insanlığa zarar veren korkunç savaş. Yetmezmiş gibi her gün bir parça sönen umut… Beklemek, kocanı, çocuğunu, yakınını.. Bence bu bekleyişler boşuna değil. Giden geri dönecek diye bir parça hissiyat kalmış, O yüzden insanoğlu hep gözü arkada beklemeyi seçiyor. Haklı da siz olsanız beklemez miydiniz? Satırlar Tolganay’ın Toprak Anaya dert yanması ve savaşı çaresizliğini anlatmasıyla, bizleri içerisine alıyor. En önemlisi de sıkı sıkı tutuyor, daha da bırakmıyor. Hapsolduğum satırlar, savaşın insanları nasıl yoğurup, mevcut düzeni bertaraf ettiğini adeta gözler önüne sürüyor. Paylaşmak ama neyi? Son kalan yiyeceğimi, umudu? İsterseniz buna siz karar verin. Keyifli okumalar.
