“Tokunaga şiirsel bir ses tonuyla, "nihayet ve sonunda, cehennem yolunda..." dedi, "...ne götüreyim onlara, anneme, babama, eşime ve dostuma.”
Anne babalarla çocuklar her zaman birbiriyle uyuşamıyordu ve aradaki farklar kapatılamaz dereceye geldiğinde kan bağı ağır bir zincire dönüşüyordu.
Sayfa 102Kitabı okudu
Beni, gerçek kızını değil, iyi bir baba- kız ilişkisi fikrini seviyordu. Küçük kaldığım sürece, kendi düşüncelerim olmadığı sürece bana tapıyordu. Tıpkı bir bez bebek gibi.
Sayfa 99Kitabı okudu
Güzellik ve sadakatsizlik, mutsuzluk için benzersiz bir reçete.
Anneler kederli varlıklardır. Çikako bu düşünceye kapılmıştı. Biz anneler hep dertliyiz. Arkada bırakılan, terk edilen zavallılar.
"Hepiniz yalnızız. Gerçek hayatta insanlara kim olduğumuzu anlatamıyoruz ve kendimiz de kim olduğumuzu bulamıyoruz. Sonuçta da çok yalnız hissediyoruz...."