Çocukluğumdan beri üzüldüğüm her şeyde içime içime ağladığımı fark ettim. Belki saçımı okşayıp iyi hissettirecekti bilmiyorum ama başımı annemin dizine koyup da ağlayamadım. Derdimi oturup babama anlatamadım. İçimde hep bir yük olma korkusu vardı. Hep bir kendi başıma halledebilirim , e halledemezsem ne olacak boşvermem lazım düşüncesi. Ne bir arkadaşıma tam anlamıyla dert yanabilmişim ne dostuma ne kardeşime ne de tanımadığım herhangi birine. Sürekli güçlü görünmeye çalışmışım. Şimdi de aynısını yapıyorum. Hiçbir şeye gücüm yok ,tükenmiş bitmiş hissediyorum ama kuyruk dik..