Dün gece moralim bozuk bir şekilde yatağımda uzanmış, pencereden gökyüzünü izlerken, bir gurup ateş böceği'nin dansıyla karşılaştım,etrafa kendi ışıklarını yayıp, ne güzel de dans ediyorlardı öyle, sanki bana özel bir gösteriymiş gibi, uzun bir müddet izledim :) yüzümde tebessüm,kalbimde huzur ve aklımda tefekkür oluşmasına vesile olan bu durum, bana kendimi toparlayıp, kaldığım ve yandığım yerden devam etmemi ve içimdeki yangınla etrafıma ışık saçmam gerektiğini hatırlattı. Evet ya, benim hayalim ve duam bu değilmiydi ki? Güneş olacak, etrafımdaki ve hatta daha bir çok insanı ısıtıp, onlara ışık olacaktım, karanlıklarını aydınlığa, nur'a gark edecek yolları gösterecektim. Enerjim vardı benim, güçlü olmak için okuduğum kainatın kitabından, rehberimden ilham alacaktım. Ateş böcekleri gibi dans edemesem de, onlar gibi yüreklere huzur ve yüzlere tebessüm olabilirim...