Susmayı bir kere öğrendiğinde insan, konuşmak ne zor geliyor bir bilsen.
Okur Takip Önerileri
Yaralı çocuklukların, olgun yetişkin olma sancıları... Anne ve babasından alamadığını, kitaplarla, terapilerle verme sancıları... Gerçek ve tam bir sevgi ve kabulü, nerede bulursa oradan alabilme telaşları.
"Aslında hepimiz her şeyin farkındayız içten içe. İçten içe; hani böyle derin kayalıkların altında kaynayan bir su gibi biliyoruz. Ama ne oraya inecek cesaretimiz var, ne de o suyu içmeye gönüllüyüz. Derinden bilmek ama yok gibi yapmakta ödüllüyüz!"
"Neden ben" diyerek çok kitaplar okumuş, seanslar boyunca konuşmuştu. Görebildiği her yere bakmıştı. Hani, evde kaybettiği bir şeyi arayan bir insan gibi. Her yana, olabilecek her yere bakmıştı. Dolaplarını, çekmecelerini dökmüştü içinin. Ya da öyle sanıyordu. İçim dediği şeyi insan, ne düzeyde ve nasıl tam olarak bilebilirdi ki? Neredeydi acaba bu sorunun cevabı?
Gözlerindeki yılgınlığı yalnızca kendisi görebiliyor.
parmak uçları boşlukları yokladı, her daim kayıp kalacak parçaları hissetti, bir de yeniden bütün olanları.
Küçük, sevimli bir pansiyona, hiçbir açıklama yapmak zorunda olmadığı bir yere.
Karıncaların, kuşların ve doğanın bütün ilk sahiplerinin bu duvarı adım adım yıkıp yerle bir etmesi, insanın tıkadığı yolu yeniden açması ne kadar zaman alırdı?
Görüldü ki hiç de öyle uzun bir zaman dilimi gerekmiyordu. Bir köşe, bir ev, tanıdık bir manzara, şehrin herhangi bir parçası göz açıp kapayıncaya kadar yok olabiliyordu.
Böyle yağışlı gecelerde, dışarda sürüp giden mırıltı, içinin kargaşasını yatıştırır, onu yalnızlığından sıyırıp düşlere ya da gerçeklerin kaynaklarına sürüklerdi.
Onu karalayarak aklanmayı seçtiler bir bakıma.
Genellikle gülmeyen, bu yüzden içe kapanık sayılabilecek maskenin benim uğruma sıyrılışı az bir ayrıcalık değildi.