MURAT DARIVİRANLI
@mrtdrvrn
Âlim ile taş taşı
Cahil ile bal yeme
NKU - Psikoloji
Matematik Öğretmeni
Lisans
Tekirdağ
124 okur puanı
Ocak 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Herkesin ve her şeyin hızlıca kirlendiği bir ülkede bir insan nasıl temiz kalabilir ki?
Hepimizin içine rastgele atılmış tohumlar var. Kim bilir nerenin rüzgarı sürüklemiş. Olur da bir tanesi
yeşerirse diye hevesle suluyoruz, her firsatta güneşe çıkarıyoruz ki imkan bulursa büyüsün. Bu
ümitvar çabaya rağmen biliyoruz ki, ömrümüzün
geri kalanı bu küçük bahçenin talan edilmesini
izleyerek geçecek. Ama çiçeklerimizi
koparmasınlar diye birilerinin yanan ormanlarına mı sevinelim?
Okur Takip Önerileri
Umudun fay hatları uzundur, birimizinki kırılırsa hepimiz sallanırız. Başkalarının başına gelenleri sen yaşamıyorsun diye, kendince şükür elbisesi giydirilmiş mutluluklar kesip biçmekte ahlaki bir sorun yok mu?
İnsansızlıktan beteri yok. İnsansızlık beter Alim. Köylü dönsün Çukurdan, bir dönsün, bir dönsün. Varıp teker teker herkeslen konuşacağım. İtiylen köpeğiylen konuşacağım. Ondan beteri yok. İnsansızlık beter Alim. Beter beter, beter. Köylü dönsün Çukurdan varıp herkesin boynuna sarılacağım. Koklayacağım, koklayacağım bir iyice doyana dek koklayacağım. İnsansız kal da gör insanlığı. Ne bela bir işmiş, gör Alim.
Bugün giderek daha az uyuyan bir dünyada yaşıyoruz.
Ne de olsa uyku, kapitalizmin baş düşmanı. Netflix yöneticilerinden birine şirketin en büyük rakibinin kim
olduğu sorulduğunda "uyku" diye cevap vermesinin
bir sebebi vardı. Ne kadar çok uyursak, o kadar az tüketiyoruz. Uykusuz gecelerde "bu bölüm bitince
yatacağım" diyen kişi, kaleme aldığı eserin son cümlelerinden mi söz ediyor, yoksa Netflix'te sabaha
kadar zincir halinde izlediği diziden mi? Uykusuzluk, sanatsal üretimle mi, verimsiz tüketimle mi sonuçlanıyor?
“Adına nihilizm dediğimiz bu şey, bir hastalık ve bunun tedavi edilmesi gerek.” Yani nihilizm oturulacak bir ev değil, var olan değerleri yıkmak ve yeniden inşa etmek için uğranacak bir limandı.
Popüler kültür tarafından üzerimize yağan aşk bombaları bizi oyalamak için kurulan bir illüzyon. Oysa her yer kalabalık, nefes alamadığım metrolar, tıkış tıkış ofisler, birine değmeden yürümenin imkansız olduğu sokaklar… Bu kadar olasılığın arasında hissettiğim yalnızlık ise delice bir çelişki.
Can değil mi, can batsın, can çok tatlı. Candan başka ne var ki dünyada, son, ucu.
Tek, uzun bir sıraydı ırgatlar. Alacalı bulacalı tespih
taneleri gibi... Dümdüz ovada insanlar küçücük
karıncalar gibi kalıyorlar. Uzaktan bakınca bu pamuk toplayanlar hiç kımıldamıyorlar, öyle duruyorlar. Öyle,
alacalı bulacalı bir çizgi, o kadar. Cansız, kıpırtısız sessiz.
Sanki bunların işi yalnız sarıya, koyu yeşile, pırıltıya, toza dumana kesmiş ovayı başka türlü nakışlamak.
Eğitimde Şiddete Hayır!
Şiddetin hiçbir açıklaması yok fakat görevi başında birilerinin dövülüyor veya öldürülüyor olması mesleki koruma kanunları anlamında ne kadar yetersiz olduğumuzu gösteriyor. Her canı sıkılanın okul basıp hastane basıp gerek eğitimcilere gerekse sağlık çalışanlarına rahatça saldırabildikleri ve caydırıcı bir yaptırımla karşılaşmadıkları bir ortamda maalesef bu tarz üzücü haberlerle karşılaşmak kaçınılmaz. Bir an önce gereken önlemler alınmalı!
Dünyanın en tuhaf mahluklarıdır köylüler. Bir acayip millettir köylü milleti, ketum, taş gibi sağır.
Işıklar da ölür, toprak da ölür, sular da… Ermişler de ölürler
İnsanların unutmaması gereken dört kural vardır: Yanlış söz söyleme, yanlış yatakta uyuma, yanlış eşikten girme, elini yanlış cebe atma.
