Burada mutluluk kişiliksiz bir duyguyken, uzaklarda acı bile yaşama bağlıyordu insanı.
Durduğu yerde değersiz bir bütün olarak kalmaktansa, parçalana parçalana gitmenin büyük doğruluğuna inandırmıştı kendini.
Acı çekiyor. Kendine ihanet etmenin acısını, kendini ihmal etmemin acısını, kendini ezmenin, yok saymanın, durdurmanın, kendini gerçekleştirememenin acısını….