Kardeslik, herkese nasip olmayan aile ilişkilerinin belki de en derini ve eglencelisi. Kendi adima konusursam ki ben hep kendi adima konusmayi severim. Baskalari digerlerini bana anlattiginda da haz etmem bundan. Bir insanla ilgili bir tasavvurumuz olacaksa bu tamamiyla olmasa bile büyük ölçüde kendi kurduğumuz ikili iliskile dayali olmali.
Kendime gelirsek dun, bugun, yarin; gecmiste ve gelecekte birini kaybettiğinde ozellikle ailendense kardesinse acısı tartışmasız çok büyük olur. Ama birisinin arkasından cektiginiz acı iyi anılariniz, iliskinize olan hassasiyetiniz ve yakınlığınız nedeniyle artacaktır. Acının büyüklüğü yaşanan güzel anıların sonucudur. Bu bir teselli değil. Sadece bir farkındalık oluşturma çabası . Çünkü yasarken bu kisi güzellikler vermiş , umut vermiş , paylaşım içinde olmus, kıymet vermiş ki kıymet göstermişsiniz . Simdi acının dışına bir an çıkıp o kişinin bunların hiçbirini size vermediğini dusunurseniz gerçekten acınız bu kadar büyük olur muydu? Ya da acı yine cok büyük olurdu özellikle de kardeş iseniz; ancak yaşanılanların tadı , sevinci ve yaşanmayacak olanlara büyük hasret yerine yasanamamis olanlara pişmanlık kalsaydı. Hicbir zaman samimi olamadığın bir yakinin ama uzağında . Adeta bir yabancı. Degerli hissetmemiş, hissettirememis, çabaların boşa gitmiş. Guzel anılar birikmemiş sadece yaşanamayanlar var ise o zamanki acı nasıl olacaktır? Buz gibi bir acı, soğuk ve uzak. Görev misali bir aci. Biyolojik bağdan kaynaklı bir acı. Guzel zamanların yitirilmesinin verdiği cok daha degerli. Mutlaka cok acı; ama yasanmamis olanlara degil. Sadece hic yasanamayacak olanlara. Acınıza saygıyla.