Weltschmerz
@msll
Üslûb- u Beyan, Ayniyle İnsandır!!!
Üç prenses annesi
Ben bu dünyadan yalnızca geçiyorum sizin gibi kalıcı değilim…
youtu.be/Vk9EWIorA38
youtu.be/_WusDuVFNrI
youtu.be/1Fn7czCmVwc
lisans
İstanbul
10 October 1985
1790 reader point
Joined on December 2020
Şu anda okuduğu kitap
Biliyordum içimde ölmemiş bir insan olduğunu. Ve çürümüş yerlerimi, sağdan soldan topladığım etlerle yamıyordum.
Üzerine çöken toprağın içinden çıkan maden işçisinin gün ışığına baktığı gibi bakıyordum hayata. Dev bir ağ vardı elimde. İnsanlığın üzerine attığım. Bütün aşkları, dostlukları, güzel olan her şeyi topluyordum.
Her normal hayatta asgari düzeyde de olsa, bir şiddet derinliği vardı; bazılarında diz, bazılarında bel hizasında!…
Reader Follow Recommendations
Kayra yazsaydı bu şarkıyı şöyle söylerdi: “Ne olursa olsun ölmeye mecbursun!” Ve ben de ona yanıt verirdim: “Ölmeye hepimiz mecburuz! Kolaysa yaşamaya mecbur ol!”
Madem doğdun, yaşayacaksın! Ne kadar acı çeksen de, ne kadar kendinden nefret etsen de, nefes almaya uyanmaya devam edeceksin. Çünkü insansın…
Yaşamaya mecbur olmak hafife alınacak türden değildi.
Zaten benim sorunum hep bu oldu. Bütün hayata ve dünyaya daima soğuk baktım.
Ölüp dirilmek istiyorum. Defalarca. Normal bir hayatı tutturana kadar!…
öyle sanırım
Zihnim kırmızı ve siyah renklerin çoğunlukta olduğu bir filmin en şiddetli ve karamsar sahnesi gibi. Gazete okumuyorum. Müzik konusundaysa artık gerçek bir cahilim. Doktorum bütün bunların depresyon belirtileri olduğunu söylüyor. Ondan iyi bilirim depresyonu! Hayatım boyunca içinde yaşadım. Bu depresyon değil. Çok zor geçen bir değişim sürecinin sancıları! Ancak şimdi anlayabiliyorum normalleşmeyi ne kadar küçümsediğimi. Bu kadar ağır ve zor olabileceğini hiç sanmıyordum. İstemenin yeterli olabileceğini düşünmek saflıkmış. Bazen normalliğin, bazı insanlara doğuştan verilmiş bir yetenek olduğunu düşünüyorum.
Normalleşmek için harcadığım bütün çabaların boşa gittiğini görmek beni deli ediyor. Böyle durumlarda, sırf kendime tekme atabilmek için yogaya başlamak istiyorum.
Çok zor geliyor hayata ayak uydurmak. Ayağım kayıyor. Her yer çok kaygan. McDonald’s’ta duran üzerinde “Dikkat! Kaygan zemin” yazan sarı plastikler geliyor gözümün önüne. Dünya üzerinde durulmayacak kadar kaygan. Nasıl sallanan bir sandalyenin üzerinde ayakta durmak imkansızsa, dünyada da ayaklarımızın üzerine basmak çok zor. Ancak yere yatarsak düşmeme ihtimalimiz var.
Hayatla ne yapacağımı bilemediğimden, onu mahvetmeye çalışırdım eskiden. Nasıl olsa bir işe yaramıyor diye. Ama şimdi iyi yaşıyorum. Hayat kalitesi denilen bir kavram var. Fakat beni ilgilendirmiyor.
Deliliğimi kesmenin yollarını düşünüyordum, her uykusuz gecemde.
Kalabalığı yorgan yapıp üstüme örtmektense, yorganın ipliklerinden biri olmak istiyordum. Sadece yalnız kaldığı zamanlarda kendini öldürmeyi düşünen sıradan bir adam olmak istiyordum. Herkes gibi…