Her insanın bir başkası için sonsuz bir muamma oluşu, üzerinde düşünülmesi gereken muazzam bir hakikattir. Gecenin bir yarısı büyük bir şehre girdiğimde, karanlıkta kümelenmiş evlerin her birinin kendine ait sırlar barındırdığını, bu evlerin her bir odasının bir sırrı olduğunu düşünürüm; orada çarpan yüzlerce, binlerce yüreğin her biri, en yakınındaki için bile bir muammadır!
Ah kadınlar! Anlaşılmaz bir muamma... Bazen vahşet ve şiddeti zayıf okşayışlara, küçük iyiliklere tercih ederler.
Sayfa 42
Çilekeş ve sitemkar anılarla beraber
Bir haber bekliyorum ötelerden,vbir haber
Yanardağ tohumları yeşeriyor acımdan
Kapısının önünde mum olduğum muamma
Son bir karanfil gibi düşüyor avucumdan
Her şey aslında ne küçük ve tesiri bilinmez bir zamana sarkacak, çiçeği bilinmez bir zamanda aniden açacak bir muamma. Ben ne yapmalıyım, üstelik bir şey yapmaya çalışırken kendi benliğimden de kurtulamıyorum, derdim Aziz de değil tam anlamıyla, derdim ben ne yaptım derdi, derdim bu, ah benim pis dertlerim. Ben peki şimdi bu hal ile kendimi ne yapayım?
Sayfa 141Kitabı okuyor
Bravo,tebrik ediyorum seni aynadaki sima'm.
Hatta acı acı alkışlıyorum seni.
Sana bahşedilmiş biricik ve tek hayatını "beni" yaşamayarak daha doğrusu benim dışımda herşeyi yaşayarak geldiğin nokta için.
Sahi,gelebildiğin bir nokta,varış yeri var mı? Orası bile muamma!
Hatta hiçbiryere gelemedin, sadece kendinden gittin.
O gidilen yerin neresi olduğu mühim değil benimle göz göze gelmekten hep korktun...
Her insanın bir diğeri için engin bir muamma oluşu,
üzerine kafa yorulması gereken şaşırtıcı bir gerçektir.
Can yayınları, Mayıs ~2023
Yine Yeni bir hayâl dolanır
idrâk-i penceremde
Ben mi O'nu arıyordum.
O mu bana susamıştı.
Yekpâre düş, gölünün pençesinde
Sırr-ı hazine
Müteşâbih-i muamma
Herşeyin te'vili lafz-ı delâlete muhtaçtı.
Te'vilin muhatabı arz-ı âlemde kayıptı
Veçhile sundum yonca dileğimi ellerine
Dön bak aynaya, kim ki şi're muhattab
Derûnî ( Bengisu Develi )
"Ne toprağı öpüyor ne de göğsünü yarıyorum; rençper yahut çoban mı olayım? Yürüyorum; ama çirkefe, rezilliğe mi yoksa aydınlığa, sevince mi gittiğimi bilmiyorum. Bütün felâket bunda. Zaten bu dünyada muamma olmayan ne var ki! Sefahatin en derin çirkeflerine battığım zaman (hoş, her zaman bu haldeyim ya) daima Serer'e ve insana ait bu şiiri okurdum. Faydası dokunur muydu bari? Asla! Çünkü ben bir Karamazov'um... Çünkü uçuruma düşerken tam tepetaklak, ayaklarım havada gider, üstelik bu rezilâne yuvarlanmada kendim için bir güzellik bulurum. Kepazeliğin göbeğindeyken birdenbire kasideye başlarım. Varsın lanetlenmiş, âdi, alçağın biri olayım, gene de Tanrımı saran libasın eteğini öperim. Varsın aynı zamanda şeytanın peşinden gitmiş olayım, her şeye rağmen senin oğlunum Tanrım, seni seviyorum, insanları ayakta diri tutan sevinci bütün varlığımla duyuyorum."
"Hayat bir muamma, öyle değil mi? Onu planlamaya çalışan sonunda kaçınılmaz olarak hayal kırıklığına uğruyor."
Sayfa 227Kitabı okuyor
Her insanın bir başkası için sonsuz bir muamma oluşu, üzerinde düşünülmesi gereken muazzam bir hakikattir.
Sayfa 15 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları
Her insanın bir diğeri için engin bir muamma oluşu, üzerine kafa yorulması gereken şaşırtıcı bir gerçektir.
Ah kadınlar! Anlaşılmaz bir muamma... Bazen vahşet ve şiddeti zayıf okşayışlara, küçük iyiliklere tercih ederler.
sonsuzluğun yolcusu olan insan
Sonu olan bu alemde sonsuzluğun yolcusu olan insan, arzımızın bu yalnız yolcusu, burada bir muamma olan hayatına bir hikmet, kendine dost, düşüncesine destek bulabilmek için sonsuzluğa sığınmak mecburiyetindedir.
