Felaket... Bir felaket daha... Üstüne bir felaket daha.
Herkesin zararsız anıları vardır paylaşabileceği .
Ben istiyorum ki insanlar birbirlerini sevsin ve birbirlerine "Seni seviyorum," desin. Biraz sonra bunu bir daha söyleyebilecek zamanları kalmayabilir. Aynca sevgisizlik de deprem kadar kötü bence.
“Sen benim kapımı üçüncü kez çalan postacımsın.
Hancının ve yolcunun birlikte sarhoş olabileceklerinin en önemli kanıtısın.
Ve işin aslı, koklamaya doyamadığım benim güzel manolyamsın!”
Hayatın semboller üzerinde durulmayacak kadar hızlı ve insanları umursamaz bir biçimde geçtiğini düşünenlerdendi. “Staj diye en komik işleri yaptırıyorlar insana, sonra da emek deyip asgari ücret üzerinden maaş veriyorlar. Derinine insen bunlardan demokratını bulamazsın ha!” diye söylendi kendi kendine. “Hem öyledirler hem de kapitalizmin göbeğinden beslenirler. Sonra da semboller derler, hayat çetrefil bir düzenek cümlesinin etrafında felsefi derinliklere dalarlar. Mahzun gözlerle insanın suratına bakarlar ve siz anlamazsınız derler.”
Kapitalizm, boş duranı sevmese de, boşa para harcayanı seviyor.
Biri siyah diğeri beyazdı taşların.
Hayatlarımız gibi; unutuş ve hatırlayış gibi.
Sayfa 17Kitabı okuyor
Tüm sevdiklerini kaybeden birine ne söylenir ki? Acı paylaşılmıyor. Ancak yaslanacak bir omuz olur benim omzum
Bazen birine verilen sözler aslında kendimize verdiğimiz sözlerdir.
Unutmak en gerçek dil, en sahici din, en sağlam deridir.