Eksik bir şey mi var
Muazzam başlayan kitabın sonluğu beklediğim kadar muhteşem bağlanmadı. Muhtemelen bunun, uzun yazım süreciyle de (1928'le 1940 arası 12 yıllık bir süreçte yazılmış. Yazar eseri bir keresinde 1930 yılında yakmış, sonra 1931 yılında yeniden başlamış) alakası vardır.
Bunun dışında, doğrusu, ben büyük bir buluşma, karşıdurma, hesaplaşma bekliyordum. Onu da alamadım. Bazı sahneler de gereğinden fazla uzatılmış maalesef.
Eserin artılarına geldiğimizde, harika betimleme ve tasvirler, yüksek hayal gücü ve Gogol tarzı bir mizah anlayışı.
hayatım boyunca bende sıklıkla varoluşsal soruları hep kendime sordum durdum. hayatta daha önce “hayatınızın amacı” adlı başka bir kitapta okumuştum. “ ben neden geldim bu hayata? beni mutlu eden ne var? ne yaparsam mutlu olurum?” gibi hep derin düşüncelere daldım. kitabın başında da yazara diyorlar zaten kitabınızın çok satanlarda ne düşünüyorsunuz diye. yazarda gerçekten çok etkileyici bir şey söylüyor:” Yüz binlerce insan, adı hayatta anlam bulma arayışına ilişkin bir şeyler vadeden bir kitabı alıyorsa, bu sorunu saç diplerine kadar hissediyor demektir.”
artık şu gerçeği anladım ki ben bu hayata sadece deneyimlemeye geldim. ne mesleğim ne evliliğim ne ailem beni var edemez. ve benim bu hayattaki amacım zamanla değişebilir. insanın sadece tek bir amacı yoktur. kimisi için sağlıkla nefes alabilmekken kimisi için kariyerinde zirve yapmaktır.
Viktor E. Frankl’ ye hayran kalmamak elde değil. Onca acı, ıstırap ve gözyaşına rağmen, toplama kampı gibi bir yerde dimdik durabilmek acı çekerken, hiç kolay değil. çoğu insan da olmuyor zaten. muhtemelen bende de olmazdı, ben de öyle diranetli duramazdım. hem kendisine hayran oldum, hem de kitabına. bize anlattığı olaylar da çok etkiledi beni. oradaki insanları çöldeki bir çiçeğe benzettim. ya ortama ayak uydurarak hayatta kalmaya çalışacak; ya da bırakacak kendini öylece solup gidecek. gerçekten her ıstıraptan bir ders çıkarabilir
miyiz?
beyhan budak’ ın bu konu hakkındaki youtube videosunu da izlemenizi tavsiye ederim. “insan en fazla ne kadar acıya katlanabilir?”
Efsanevi Dune serisinin son kitabını da nihayet bitirme şerefine eriştim. Seriyi övgü dolu bir incelemeyle noktalamak isterdim ama ne yazık ki okurken en zorlandığım kitap Rahibeler Meclisi oldu. Kitabın aşırı yavaş ilerleyen temposu ve benim de yanlış zamanda başlamış olmam hem beni hem de kitabı süründürdü.
Rahibeler Meclisi’ni tek başına
itiraflar
Kitapla ilgili herkesin bildiği cümle Tolstoyun hayatını anlattığı ve kendi hayatındaki bazı çıkmazları itiraf ettiğidir . Peki ya bu itiraflar sadece Tolstoyun hayatından mıdır ? hiç sanmam . Aslında bu itiraflar tüm insanlığın itiriflarıdır . Hepimiz , hayatımızın belli başlı dönemlerinde bir takım sorgulamalar yaşarız . Bilinç düzeyi pek de
No 26 ama daire 7siz 7 numara
Mine -nâmı değer İnci Küpeli Kızımız- yanlışlıkla internete şarkı söylediği bir videosu düşüp patlayan bir şarkıcı adamın daha iyi haberini yapabilmek için onunla aynı binaya oturmasıyla başlıyor, konu alıyor da diyebiliriz. Ama şunu diyeceğim ben kitabı çok önceden okumuştum bu yüzden Efe’yle (yani o şarkıcı) aynı binaya oturmasını bilerek mi
256 syf.
5/10 puan verdi
Yaşama Tutunmak İçin Nedenler -İnceleme
Yazarımızın kitabı yazarken ki amacı, depresyonu tanıtmak anlatmak ve kendi üzerinden nasıl çözdüğünü anlatıp bunun insanlara yardımcı olmasını beklemek. Öncelikle depresyonu anlattığı sayfalarda ya bilimsel kaynaklardan alıntılar yapmış, yada basit ifadeler ile derinlere girmeden anlatmaya çalışmış. Depresyon hep soyut bir kavram olarak kalmış.
