#sırbende ve #ayışığım kitaplarının devam kitabı Adı Her Neyse. Diğer iki kitabı da çokça sevmiştim zaten takip edenler biliyor.
Sırbende kitabında Feride ile tanışmıştık, onun hikâyesini okumuştuk, Ay Işığım da ise Feride ve Eşref'in o masum, uzaktan uzağa, içlerinde yaşattıkları aşklarını okumuştuk. Nasıl güzeldi.
Adı Her Neyse de ise yüz yıl sonrasına gidiyoruz ve Şeyh Nafiz ile Feride'nin kızları, Leman'ın torunu olan Sevde ile tanışıyoruz. Sevde ; güçlü, tahsilli bir kadın, dünyayı gezmiş lâkin hiçbir yerde kök sallamamış, bağlanamamış kimselere... Bir tek ninesi o bambaşka... Ama oda erkenden göç etmiş ahiret yurduna. Sonrasında Sevde savrulmuş ordan oraya.
Bir taraftan da geçmiş hep çağırmış genç kadını, kaderi elbette bir gün dolanmış ayağına ve Sevde konferans vermek için yurt dışından kalkıp gelmiş Bursa'ya.
Ninesinin ısrarla satmaması için tembihlediği konak ve dergâh bakalım açacak mı sırlarını Sevde'ye.
Bursa da yaşananlar ve genç kadının Volkan ile karşılaşması, Nihal Hanım'ın sevgisi, Sevde'yi sarssa da bence onu asıl kendine getiren Sırbende kitabı ile karşılaşmasaydı. Ve tabi ki ninesinin seneler önce yazdıkları...
Ve yine bu kitapta da muhteşem bir hikâye, masalsı bir anlatım. Kalemine, yüreğine hayran olduğum sevgili yazarımız @ozlembinel
Kaleminiz de, kelamınız da daim olsun
Canım 
Merve önerisi ile @herayokuyanlarkulubu 'müzde okuduk. İyi ki okuduk.
Bu enfes üçlü tavsiyemdir sevgili kitap dostlarım. 
Her Ay Okuyanlar Kulübü
Daha genç olduğum ve daha kolay etkilendiğim yaşlarda, babamın bana verdiği bir öğüt, o gün bugündür hiç aklımdan çıkmaz. “Birini eleştirmeye kalktığında” demişti, “herkesin seninle aynı imkânlarla dünyaya gelmemiş olduğunu aklına getir.”
Hayatın en tuhaf yanlarından biri, kimi zaman insanlarin sonsuza dek yaşayacaklarından oldukça emin olmalarıdır. Insan bunu bazen içine işleyen muhteşem bir şafak vakti kalkıp dışarı çıktığında, yalnız başına öylece durup kafasını iyice geriye atarak yukarı baktığında, Doğu'nun insanı neredeyse haykıracak hale getirdiği ve binlerce binlerce binlerce yıldır her sabah olduğu gibi güneşin doğuşunun o tuhaf, değişmeyen görkemi karşısında kalbinin duracak gibi olduğu ana kadar solgun gökyüzünün yavaşça değişip kızarışını, bilinmeyen nice olağanüstü şeyin meydana gelişini seyrettiğinde fark eder. Bunu bir an için hisseder. Kimi zaman da bir korulukta gün batarken bir başına durup dalların altından ve arasından süzülen gizemli, altın rengi, koyu dinginlik onun duymak için çabaladığı ama kolayca duyamadığı bir şeyi yavaşça tekrar tekrar söyler gibi olduğunda hisseder bunu. Sonra bazen geceleyin milyonlarca yıldızın durup onu seyrettiği koyu maviliğin muazzam sessizliğinde bundan emin olur; kimi zaman uzaklardan gelen bir müzik sesi bunu gerçek kılar, kimi zaman da birinin gözlerindeki bakış.
