Başlarda ilginç, ortalarda sıkıcı ama sonlara doğru sıcak bir dostluk ilişkisi ile bitirebildiğim bu kitap aslında dikenleriyle hafızamıza kazınan kirpinin içinden prenses çıkabileceği metaforu.
Lüks, saygın bir apartmanda kapıcılık yapan ve bu gösterişli insanlar tarafından kaba ve huysuz olarak tanınan ama aslında son derece entelektüel bir kişiliğe sahip Rennee, akranlarına kıyasla çok zeki, zenginlikten ve süslü ünvanlarından başka bir şeye sahip olmayan ailesinden son derece sıkılmış, hayatın yaşamaya değer yanını arayan, bulamazsa 13. Yaş gününde intihar etmeye karar veren Paloma ve apartmana sonradan taşınan son derece kibar biri olan Kakuro Ozu arasında gelişen sıradışı dışı dostluğun ironilerle dolu, samimi hikayesi aslında.
Yazarı araştırdığımda felsefe profesörü olmasına rağmen bu alana bile değinirken tek bir samimyetsiz ve "ben çok biliyorum" havası yok. Yetiştiği Batı kültürü ile hayranı olduğu Doğu kültürünü kitap boyunca karşı karşıya getiren yazar, kıyas yapıp eleştirileri sıralarken gerçeklik çizgisinden kaçmıyor. Birini överken diğerini yerin dibine sokmuyor. Zengin ve saygın! Apartman sakinleri üzerinden, insanları etiketleme merakımızı, buz dağının görünmeyen yüzünü ısrarlar görmek istemediğimizi, görseller aldanıp özü nasıl unuttuğumuzu gösteriyor.
Sanırım filmi de varmış araştırıp bulacağım:) Detay seven okurlara önerilir!
