Kendimi iyileştirmek için başkalarını iyileştirmem gerektiğini anladım. Başkalarını kurtaramadigim için kendi canımı sıkmak yerine, "iyilestirilebilir" olanları, kurtarilabilecek olanları kurtarmaliydim. Yoksa hekim mi olmalıyım? Veya yazar? Bunlar az çok benzer şeyler değil mi?
Sayfa 266
Ben, çevremde kimseye iyilikte bulunamadığım için acı çekiyorum. Babama, anneme ve özellikle Colombe'a olan öfkemin, onlara yararlı olamamaktan, onlar için hiçbir şey yapamamaktan kaynaklandığını anladım. Onların hastalığı çok ilerlemiş ve ben çok zayıfım. Onların semptomlarını gayet iyi görüyorum, ama onları tedavi etme yeteneğim yok. Bu beni aniden onlar kadar hastalandiriyor ve ben bunu göremiyorum. Madam Michel'in elini tutarken kendimin de hasta olduğunu hissettim. Şu kesin: İyileştiremedigim insanları cezalandırarak kendimi tedavi edemem.
Sayfa 266
Çocuklarını seven bir anne onların zor durumda olduklarını daima bilir. Bense bu yoruma hiç itibar etmedim. Böyle olmayan anneye karşı kin de beslemedim. Sefalet, orak gibi biçer. Ötekiyle ilişki konusundaki her yeteneği elimizden alır ve bizi şimdiki zamanın bütün iğrençliğine katlanabilelim diye, boş, duygulardan arınmış bırakır.
Sayfa 260
Ama şimdi, ilk kez, çok kötüyüm, son derece rahatsızım, hastayım. Midemde bir yumruk var. Soluğum kesik, kalbim yara bere içinde, midem tamamen ezik. Dayanılmaz bir fiziksel acı. Bu acıdan bir gün kurtulabilecek miyim bilmiyorum. Çığlık attıracak kadar acı veriyor. Ama çığlık atmadım. Şimdi acının hep burada olduğunu ama yürümemi ya da konuşmamı engellemedigini hissediyorum. Tam bir güçsüzlük ve saçmalık duygusu. Böyle mi gerçekten? Aniden bütün olasılıklar yok mu oluyor? Projelerle, yeni başlamış tartışmalarla, yerine bile getirilmemiş arzularla dolu bir yaşam bir saniyede yok olup gidiyor ve artık hiçbir şey yok, yapacak hiçbir şey yok. Geriye dönemez miyiz?
Sayfa 298
Kendi içime gitmekten ve orada olup biteni görmekten korkuyorum. Utanıyorum da. Ölmek istediğimi ve Colombe'a, anneme ve babama acı çektirmek istediğimi düşünüyorum da... Çünkü kendim henüz yeterince acı çekmemiştim. Daha doğrusu, acı çekiyordum ama rahatsızlık vermiyordu, hasta etmiyordu. Benim bütün küçük projelerimin problemsiz yeniyetme lüksleri olduğunu anladım aniden. Kendini ilginç kılmak isteyen zengin küçük kız rasyonalizasyonu.
Sayfa 298
Görünüşe ve konuma bakıp insanların zekâsına ne çabuk karar veriyoruz!
KırmızıKediKitabı okuyor