“Kendi kötülüğünü öğrenmelisin. Kısmen özgür olmalısın: iç güdülerin de özgürlüğü aç; onlar senin kilerde sakladığın vahşi köpeklerin, özgürlük için havlıyorlar. İyice aç kulaklarını, onları duyamıyor musun?”
“Benim sosyal becerilerim, güvenim, diğerlerine olan ilgim uzun zaman önce köreldi. Ben hep yalnızdım ve hep yalnız kalacağım. Bu kaderi kabul ediyorum…”
“Bende eksik olan neydi? İyi bir hayatım yok muydu? Hayatımın giderek daralan bir huniye dönüştüğünü kime anlatabilirim? Benim acılarımı, uykusuz gecelerimi, intihar düşüncelerimi kim anlayabilir?