Yaradılışımız gereği yoğun zevkleri yalnızca tezatlar sayesinde tadabilir, yeknesaklıktan fazla keyif almayız. Bu yüzden de mutlu olma ihtimalimiz daha en başından, yaradılışımız gereği, sınırlanmıştır. Mutsuzluğu deneyimlemekse çok daha kolaydır.
Mutlu, huzurlu olma ihtimalimiz yok bu dünyada.
Sakın algı alanınızı genişletmeyin.
Körler sandığınız kadar mutsuz değiller.
Mutsuzluğu tatmadan hep mutlu olmak istersin. Oysa nelerin seni mutsuz ettiğini bilmeden, nelerle mutlu olacağını bilmezsin.
Herkes doğru insanı bulmak ister, yanılmamak için. Oysa kimse uğraşmaz, doğru insan olmak için.
Hoşa gitmeyen bir fikrin doğru olmadığını düşünmek insanın doğasında var.
Sevildiğinden emin olunca, insan ne kadar da cüretkâr oluyor.
İşte hayat bu kadar kısaydı, Tanrı mı istemişti gerçekten bu kadar acı çekmemizi?
Öldükten sonra mutlu olabilme ihtimalimiz yetiyor muydu ölünceye kadar yaşanan acı ve ıstırbı açıklamaya?
Şüpheye yer bırakmayacak kadar tatmin edici cevaplar aldığımızda mı bıraktık sorgulamayı ve başladık inanmaya.
Oysa ki ne çabuk unuttuk ve kabullendik, verilen cevaplarında bizim gibi faniler ve bilgileri yaşadığı hayat kadar olan insan(lar) tarafından verilmiş olma ihtimallerini.
"Bir gün dönüp geçmişe baktığınızda, mücadelelerle geçen yılların hayatınızın en güzel yılları olduğunu fark edeceksiniz."
"İfade edilmemiş duygular asla ölmez;
sadece diri diri gömülür ve sonradan daha korkunç şekillerde tezahür ederler."