İçimde susturamadığım sesler zehirliyor hayatımı. Engel olamıyorum. Savaşıyorum olmuyor, susuyorum olmuyor, kabulleniyorum olmuyor. Yetemiyorum düşüncelerime. Kendime yabancı olmaya başladım. Tanıyamıyorum zihnimdekileri. Kalbimde kapanmayan bir yara var, o kadar çok sızlıyor ki: dilim varmıyor anlatmaya. Çok acıyor, çok fazla yanıyor içim. Ne yapacağımı bilmiyorum artık. Yaşamaya çalışıyorum olmuyor, mutlu olmak istiyorum olmuyor, bağırmak ve her şeyi haykırmak istiyorum ama yine olmuyor. Çok kırgınım, herkese o kadar çok kırgınım ki sebebini bilmediğim bir çocuk küskünlüğü ile dalıp gidiyorum uzaklara. Bitiğim, o kadar çok bitiğim ki anlaşılmayı istemek kadar yoruyor beni bu yorgunluk. Bilmiyorum. Gerçekten nasıl devam edeceğimi bilmiyorum. Ben, ne yapıyorum? Hayatımı zehirleyen bir geçmişin geleceğini toprağa gömüyorum. Kendi kendime zarar veriyorum. Ama asla engel olamıyorum. Ne bir gücüm ne de bir hevesim var artık yaşamaya çalışan bedenimin iplerini tamamen elimde tutmaya. Boşu boşuna hayat sürdürüyorum kendimce. Ölüyorum ama nefes aldığım için yaşıyorum sanıyorum.