Yasemin Boztoprak tekrar paylaştı.
"Herkes severken hayat tatlıdır. Sonra acılaşır. Ölüm de geç kalır..."
Sayfa 147Kitabı okudu
İçimde susturamadığım sesler zehirliyor hayatımı. Engel olamıyorum. Savaşıyorum olmuyor, susuyorum olmuyor, kabulleniyorum olmuyor. Yetemiyorum düşüncelerime. Kendime yabancı olmaya başladım. Tanıyamıyorum zihnimdekileri. Kalbimde kapanmayan bir yara var, o kadar çok sızlıyor ki: dilim varmıyor anlatmaya. Çok acıyor, çok fazla yanıyor içim. Ne yapacağımı bilmiyorum artık. Yaşamaya çalışıyorum olmuyor, mutlu olmak istiyorum olmuyor, bağırmak ve her şeyi haykırmak istiyorum ama yine olmuyor. Çok kırgınım, herkese o kadar çok kırgınım ki sebebini bilmediğim bir çocuk küskünlüğü ile dalıp gidiyorum uzaklara. Bitiğim, o kadar çok bitiğim ki anlaşılmayı istemek kadar yoruyor beni bu yorgunluk. Bilmiyorum. Gerçekten nasıl devam edeceğimi bilmiyorum. Ben, ne yapıyorum? Hayatımı zehirleyen bir geçmişin geleceğini toprağa gömüyorum. Kendi kendime zarar veriyorum. Ama asla engel olamıyorum. Ne bir gücüm ne de bir hevesim var artık yaşamaya çalışan bedenimin iplerini tamamen elimde tutmaya. Boşu boşuna hayat sürdürüyorum kendimce. Ölüyorum ama nefes aldığım için yaşıyorum sanıyorum.
Okur Takip Önerileri
Ne kadar çok düşünürsen, o kadar yalnız kalırsın. O zaman anlarsın seni tamamlayacak şeyin insanlarda olmadığını, olmayacağını
Sabahın beşi, zihnimde cevabı bulunamayan bin türlü soru işareti.
Kafamda sonu olmayan düşünceler, içimde susturamadığım anılar.
Kendimle barışamıyorum.
Ellerim düştüğüm yerden kaldırmıyor beni.
Kendime sırt çevirebilecek kadar güçsüzüm.
Önümde yaşamak zorunda olduğum bir geleceğin domino taşıyım sadece.
Bir amacım yok, hevesim ya da hayalim yok.
Boşuna yaşıyorum, varlığımın bir değeri yok kimse tarafından.
Kendime ayırdığım vaktin sonuna gelmekten korkarken,
Yolun sonunda beni benden alacak bir gölgem olduğunu biliyorum.
Ne dur diyebilecek kadar bir gücüm var, ne de artık nefes almaya devam edecek bir isteğim.
Etrafım çok kalabalık, insanlar çok yakın ama yabancı.
Sesler zorluyor, içimdeki sızlayan yaralara acı oluyor üst üste.
İnsanlar fazla geliyor, bu doluluk artık taşıyamayacağım bir seviyede.
Kendimi tanıyamıyorum, aynada gördüğüm kişi ben değilim.
Ağzımdan çıkan sesin sahibi, yürüdüğüm yollar, gitmek için uğraştığım yerler..
Bunları yapan ben değilim sanki.
Bir başkası gibiyim ya da hiç kendim olamamışım.
Oysa ki ruhuma o kadar muhtacım ki.