Siz beni mutlu edemezsiniz; ayrıca bu dünyada sizi mutlu edebilecek en son kadının ben olduğumdan eminim.
Sayfa 107
Sonsuza dek yaşayacak gibi yaşıyorsunuz, zayıflığınız aklınıza hiç gelmiyor, şimdiden ne çok zamanın geçip gittiğini göz önünde bulundurmuyorsunuz; bir şeye veya birine adadığınız bir gün son gününüz olabilecekken yaşamanızı, tükenmez, dolu bir kaynaktan geliyormuş gibi harcıyorsunuz.
Ölümlü olan her şeyden korkuyor, ölümsüz olan her şeyi arzuluyorsunuz.
Bir çok kişinin şöyle dediğini işiteceksin: “Elli yaşına gelince inzivaya çekileceğim, altmışıncı yaşım beni tüm yükümlülüklerimden azat edecek.” Peki daha da uzun yaşayacağının güvencesini nereden alıyorsun? Bunun planladığın gibi olmasına kim izin verecek, Yaşamanın geri kalan kısmını kendine ayırman iyi bir zihin yaratmaya sadece hiçbir işin yapılamayacağı bir dönemini adamak seni utandırmıyor mu? Son verilmesi gerektiği zaman geldiğinde yaşama başlamak için artık çok geçtir! Tüm planları ellinci ve altmışıncı yaşlara kadar ertelemek ve az kişinin ulaştığı bir noktada yaşama bağlanmayı isteyerek ölümlülüğü unutmak ne büyük aptallık!
Süfyan b. Uyevne: " Ümmet içinde mahzun biri ağlarsa bu ağlama sebebi ile Cenab-ı Hak o ümmete merhamet eder" demiştir. Gözyaşı güzeldir. Ne mutlu ağlayabilenlere. Gözyaşı merhamettir. Merhamet adaletin anahtarıdır. Adalet varılacak son nokta, açılacak son kapıdır. Bundan ötesi Allah'a kalmış.
Sayfa 100Kitabı okudu
