Ama mutluluğa ulaşmak için insanın mantığı ile tutkuları ve arzuları arasında bağlantı kurması gerekiyordu.
" Platon'a göre gerçek aşka ulaşmak insanı gerçek mutluluğa götürecektir ne gerçek mutluluk gerçek aşka ulaştığımız için tanrının bir hediyesidir."
İnsan, kendi mutluluğundan sorumludur ve bu sorumluluk gereği mutluluğa kendi ulaşmak zorundadır.İnsan kendi mutluluğu için ne başkalarının hayatlarından feragat etmesini isteyebilir ne de başkalarının mutluluğu için kendisi feda etmelidir insanın.Kendine saygısı olmalıdır.
Sayfa 102Kitabı okudu
Kendisinin Efendisi Olmayan Hiç Kimse Özgür Değildir Epiktetos
Kitap Stoa duası ile başlıyor:
“Tanrım, bana değiştiremeyeceğim
şeyleri kabullenmek için kuvvet
değiştirebileceğim şeyler için cesaret ve
bu ikisini birbirinden ayırt etmek için akıl ver.”
Temel amaç mutluluk:
Mutluluğa ulaşmak için doğaya uygun yaşamak gerektiğini düşünmektedir. Epictetos tanrıya inanıyor(Filozoflar arasından en çok inananlardan). Anı yaşamanın önemini dile getiriyor, mutlu olmak için beklentiye girmenin gereksizliğini öğütlüyor. Öyle ki “Mutluluğa giden tek bir yol vardır; o da hakkında hiçbir şey yapamacağınız olaylar için endişelenmemek.”
ve ekliyor;
“Nereye gittiğini bilen insana dünya yol verir, seçim seninse özgürsündür ve seçim seninse başka kimseyi suçlayamazsın.“
İçeriğinin 2000 yıl önce yazıldığını düşününce insanın 2000 yıl önce ile aynı durumda olduğunu gösteriyor bizlere.
Epiktetos - Kendisinin Efendisi Olmayan Hiç Kimse Özgür Değildir
Epiktetos
Epiktetos - Kendisinin Efendisi Olmayan Hiç Kimse Özgür DeğildirAslı Perker · Destek Yayınları · 20225.1k okunma
İnsan, kendi mutluluğundan mesuldür ve bu mutluluğa kendisi ulaşmak zorundadır.
Düşündürücü!
Acaba dedim, bedende iki ayrı cinsiyet olduğuna göre acaba zihinlerde de, bedenlerdekine denk gelen iki ayrı cinsiyet var mı ve acaba mutlak tatmine ve mutluluğa ulaşmak için onların da birleşmesi gerekiyor mu?
Değerler ve idealler, irrasyonel olsalar da, akla ve mantığa aykırı bulunsalar da yaşamaya hizmet edecek fonksiyonlara mana kazandırdıkları takdirde kabul görmeye ve kullanılmaya değer görülürler; insanlar, olaylarla yüz yüze geldikleri zaman, hayali veya yapma diyebileceğimiz ve kendilerince konulmuş olan bu fiktif gayeleri sanki gerçekmiş gibi kabul ederler veya kabul etmek zorunda bırakılırlar; çünkü bunlar biyolojik açıdan faydalı görülmüş şeylerdir. Başka bir ifadeyle bu kavram, gerçekte herhangi bir temeli bulunmayan fakat insan davranışını önemli ölçüde tayin eden pratik gayelere işaret etmektedir. Daha başka bir ifadeyle, insanlar bir sürü durum ve yaşantıyla karşı karşıya geldikleri zaman, bu yaşantılarını organize edecek sistemler geliştirirler ve sonra da bu sistemlerin gerçek olduğunu farz ederler. Vaihinger'e göre, insanlar yaşadıklarından çok, bekledikleri şeylerden etkilenmektedirler.
(...) Adler, daha çocukluğun başlangıcında, çevremize uymaya ve hissettiğimiz herhangi bir zayıflığın üstesinden gelmeye çalıştığımızı; bu işi yaparken de önümüze adaptasyonu sağlayacak idealize edilmiş gayeler koyduğumuzu, bundan sonra da bu gayelerin başarıya, mutluluğa ve güven içerisinde olmaya eşdeğer bulunduğunu farz ederek onlara ulaşmak için çaba sarf ettiğimizi söylemektedir.
