Dün balkonda çay içiyoruz. Konu koronavirüsün bulaşıcılığına geldi. Hani bir hasta 30 kişiye bulaştırabiliyor ya, onu söyledi biri. Eşim “kötü şeyler genelde böyledir, bir kişide kalmaz, bulaşır. Mesela küçük bir çocuk kötü bir söz duyar, onu arkadaşına söyler, o kendi arkadaşına...kim bilir kaç çocuk o sözü duymuş olur. O yüzden her davranışa, her söze dikkat etmek lazım” dedi. Bu konuda çocuklar örnekler verdiler, yaşadıklarını anlattılar. Sözün bi yerinde dedim ki, “Yıllar önce bir hikaye okumuştum. Bir kadın eşiyle tartışıyor. Evden mutsuz çıkıyor. Otobüs durağına geldiğinde, orada bekleyen diğer yolcu “günaydın” deyip gülümsüyor kadına. O gülümseme evden mutsuz çıkan kadına bulaşıyor. Kadın öğretmenmiş. Otobüs durağındaki kadının bulaştırdığı gülümsemeyi sınıfındaki 30 çocuğa taşıyor. Sınıfa mutlu giriyor çünkü. Çocuklardan birinin anne babası boşanma sürecinde. Çok mutsuz çocuk. Öğretmeninin o enerjisi çocuğa geçiyor, çocuk kendini iyi hissediyor. Çocuk okuldan eve dönünce annesine gülümsüyor. Mutluluk, boşanma sürecindeki mutsuz anneye geçiyor. O anneden görüştüğü kişilere ve onların da görüştüğü kişilere... Tek bir sıcak gülümsemeyle onlarca insanın enerjisi düzeliyor. Yani bu da mümkün, iyiliği bulaştırmak da mümkün” dedim. Artık karar onların ve bizim; etrafımıza kötü enerji mi yaymak istiyoruz, iyi enerji mi biz seçeceğiz💕
Nasıl bir masal bu
ne kaf dağının ardında mutluluk var
ne umut taşıyor Anka’nın kanatları
biz mi yazacağız yani
mutsuz sonla biten ilk masalı
Sayfa 115
