Merhaba değerli okur, ( Dikkat spoiler içerebilir!)
Kendimi biraz heyecanlı hissediyorum. Bu heyecan toyluk ya da bilinmezliğin verdiği korkudan ötürü değil de tamamen mutluluk kaynaklı. Ağlayarak okuduğum kitabı gülerek anlatmayı öğrenince anladım büyüdüğümü.
Ve gelelim asıl konumuza, Şeker Portakalı benim okumaya doyamadığım ve bitmesin diye sayfalarını çevirmeye kıyamadığım ve ne yazık ki bir nefeste bitirdiğim bir kitap. Aslında bu kitap onu okuduğunuz yaşa göre şekilleniyor.
Sahi çocukken dağlar bile küçüktü bizim için sonra büyüdük de pireleri deve ettik. Dertleri çözülmez kıldık gözümüzde. İşte bu kitap tam da öyle. Hangi yaştaysanız ona göre yorumluyorsunuz.
Bazı cümlelerin acısını büyüyünce anlıyoruz ya işte bu kitap da öyle bir şey...
Kitap ,bir çocuğun çalınan çocukluğunu ve sığındığı; sırdaşı, arkadaşı olan bir şeker portakalının hikayesini anlatıyor. Çocuk kitap boyunca her derdini o dostuna anlatıyor. Hatta bazen çocukça aklı ve kocaman kalbiyle sevimli arkadaşına dönüp 'Ağlarsam ayıp olur mu' diye sormayı da ihmal etmiyor.
Ah sevgili okur, ben bu kitabı sahiden çok sevdim. O çocukla ağladım o güldüğünde güldüm ve kitabın tek kötü yanı bitmesiydi.
