"Tütünümü, anahtarımı aldım, evden tam çıkıyordum, bir şeyin eksik olduğunu, eksik olanın ruhum olduğunu fark ettim. Önemsemedim." diyerek belki de en güzel giriş cümlesi yazmış İlhami Algör. Kısacık bir hikayede tanıdık bütün duyguları yaşatmış okurlarına. Birinin hayatımızdan yavaş yavaş gitmesi, ilk tanıdığımız insan olmaması, sevginin bitebilme ihtimali, durumlar aynı kalsa bile insanların muhakkak değişmesi... Çabalasan da bir şeyin değişmeyeceğinin farkına varmanın verdiği boşluk hissi. Herkesin tanıdık olduğu duygular. Cümlelere dökülmesi oldukça zor olsalarda ustaca aktarılmışlar.
