döne döne sonbahara ulaştı yorgunluğum
uzaktan ölümün çanlarını duyuyorum
geceler uzadı sabahlar olmak bilmiyor
sürekli alacakaranlıkta hanidir ruhum
Sayfa 55
zulmetmeyi yeğler o buzlu kadın sevmek yerine
gözlerindeki soğuk elektrik
çakar ufkumuzda şimşek yerine
kanı donmuştur / besbelli kılı kıpırdamaz
koparır göğsünden yüreğini
uzatsan kan içinde
çiçek yerine
Sayfa 53
ışıkları tutamıyorum
avuçlarımdan kayıyor
karanlık en büyük korkum
gece gittikçe çoğalıyor
halıda kan izleri buldum
cıgarası hâlâ yanıyor
cesedin başına oturdum
gözleri bir tuhaf bakıyor
bu çocuğu tanıyordum
yıllardır yalnız yaşıyor
bütün mektuplarını okudum
kimseyle anlaşamıyor
cinayeti otele duyurdum
telefonlar üst üste çalıyor
sabaha karşı başladı sorgum
polis öleni ben sanıyor
Sayfa 17
Okur Takip Önerileri
Aynadan yansıyan yüzüm şaşırtıcı derecede canlıydı. Bana yabancıydı. Benim üzüntülerim, acılarım, buna benzer hislerimle en ufak ilgisi olmadan kendine ait bir hayatı yaşıyordu.
Sayfa 34
Bu yapmacıklıkla ne yapacağımı hiç bilemiyorum. "Aşırı poz takınmaktan artık takındığım pozların yönettiği yalancı bir canavara döndüm." falan desem de aslında bu laf da bir poz olduğu için elim kolum bağlı.
Sayfa 27
Ne kadar çaba göstermem gerektiği konusunda önüme sınırlar koysalar öyle rahat ederdim ki. Biri keskin sınırlar çizse üzülmek yerine müteşekkir olurdum.
Sayfa 42
Biraz olsun kendimi kaybetsem hemen arkasından hayal kırıklığına uğruyorum. Benliğimin her halinde içgüdülerin bıraktığı kesin izleri fark ettikçe ağlayasım geliyor.
Sayfa 24
İçgüdünün, şimdiye kadar olan duygularımı, mantığımı yiyip bitirişini izlemek acınası bir durum.
Sayfa 24
Kimi zaman beni çok etkileyen, kimi zaman utanmama, acı çekmeme neden olan şeyler olduğundan emin olmama rağmen aradan zaman geçtikçe sanki hiçbir şey olmamış gibi hissediyorum. Şimdi denen an ilginç.
Sayfa 25
Sabahları yataktayken hep karamsar oluyorum. Bıkıyorum. Ne kadar iğrenç pişmanlık duygusu varsa bir anda içimi dolduruyor. Kıvranıp kalıyorum.
Sayfa 10
Hiçbir zaman söyleyecek fazla sözüm yoktur, onun için susarım.
Sayfa 64
"Anlamak lazım efendim, anlamak lazım ," diyordu. Oysa kimse bir şey anlar görünmüyordu.
Uzun bir pazar günü daha geçip gitti, annem şimdi toprağın altında yatıyor, ben işime döneceğim, sonuç olarak değişen hiçbir şey yok, diye geçirdim içimden.
Sayfa 28
Yıllar sonra ilk kez içimi aptalca bir ağlama arzusu kapladı, bütün bu insanların benden ne çok nefret ettiklerini anlamıştım çünkü.
Sayfa 92
Yine dikkatimi toplayıp dinlemeye gayret ettim çünkü savcı ruhumdan bahsetmeye başladı. Ruhumu yakından incelediğini ve hiçbir şey bulamadığını söylüyordu.
Sayfa 104