Eril bir "toplum"da tek münasip tutum alaycılık ve güvensizliktir.
Bir kadın, hayatındaki yıkımlardan saklanmaya çalışabilir, ama kanama (hayat enerjisinin kaybolması), yok edicinin neden orada olduğunu anlayana ve onu denetim altına alana kadar sürecektir.
Evet, görünen o ki dünya giderek saldırganlaşıyor ama özümüzde saldırgan olduğumuz için değil bu; çağdaş dünyamızın gerektirdiği bu zor toplumsal görev adına tek ses olup ayağa kalkmadığımız için.
Okur Takip Önerileri
Bakışmak, hiçbir kelime kullanmadan bakışlarımızla karşımızdakine kendimizi anlatma yoluydu elbette. Ama anlatılan şey de, anlaşılan şey de, aslında hoşumuza giden derin bir muğlaklık taşıyordu.
Gerçek aşk acısı, varlığımızın en temel noktasına yerleşir, bizi en zayıf noktamızdan sımsıkı yakalar ve diğer bütün acılara derinden bağlanarak bütün gövdemize ve hayatımıza hiç durdurulamayacak bir şekilde yayılır.
Cinayet ve cehalet birbiriyle ilişkili. Pişmanlık ve suçluluk duygularını ortadan kaldıran cehalet, tetiği çekmeyi kolaylaştırıyor. Tabanca, cehaletin kalemi olmuş durumda.
Yaraların hissedilmesi için tanımlanmaya ihtiyaçları yoktur.
Zaman en korkunç olayların keskinliğini gideren bir erozyon gücüne sahiptir; onda her şey yok olmaktadır.
Bir insan topluluğunu yıkıp geçebilen ve doğasını bütünüyle gerçekleştirmesini engelleyen tek bela ve tek sakatlık yalnız kalmaktır.
Bize yabancı olan yaşam, inanış ve düşünme biçimleriyle karşılaştığımızda, "yaban alışkanlıklar", "bu bizden değil", "buna izin verilmemeliydi", vb. türünden ürperti ve tiksinti dile getiren kaba tepkiler gösteririz.
Hayatta, esas mesele mutluluktur. Bazıları mutludur, bazıları mutlu olamaz. Tabii çoğunluk ikisi arasında bir yerdedir.
Onun için aşk, bir insanın uğruna bütün hayatını verebileceği, her şeyi göze alabileceği bir şeydi, evet. Ama hayatta da bir kere olurdu ancak.
Hayatın bizlere verip verebileceği tek ödül, tek armağan, sevgi dolu bir insandır ve biz böyle bir insanı ilk fırsatta katlederiz. Sonra da ömür boyu, bu asla bağışlanmayan günahın lanetini sırtımızda taşırız.
Herkesin, bütün canlıların, ister hayvan olsun, ister insan, şefkate gereksinimi vardır.
İnsan başkasının değil, kendi vicdanıyla yaşamalı, evet, çok doğru!
