Bu gece canım zaten yanmıştı ve yeterince duygu karmaşası yaşamıştım. Bu yüzden korkudan eser yoktu. Bunun zaferiyle kendimden emin bir adım daha atıp, dudaklarının arasında kurtulmak ister gibi tutuşmuş olan sigarayı aldım. Asla yapmayacağım bir hareketle sigarayı, gözlerimi onun gözlerinden ayırmadan dudaklarım arasına bastırıp, puslu bir nefes çektim.
Önce boğazımı yakıp akarken ciğerlerime ulaşıp orayı zehirleyen katran beni tatmin edince, başımı hafifçe yukarı kaldırıp dumanı üfledim. Bu hazzı özlemiştim. Kendimi bırakmamak için acıyı unutmamalıydım, sigaranın boğazımı büyük bir devrimle her yakışı bana kirli yaşamı anımsatıyordu. Ben acı çekmeyi değil, acıyla savaşıp onu tekrar tekrar yenmeyi seviyordum.
"Sıra dışı olduğunun farkında olamayan, sıradan görünen kız."
Aramızda bir nefeslik mesafe kaldığında yaşama sebebim, dudaklarımdaki nefes, ciğerlerimin arasındaki oksijen olan Doruk Ilgaz'ı kaybetmiştim. Uçurumdan aşağıya doğru karanlığın çevrelediği gölgelerin içinde kaybolurken, son bir umutla, tutabilmek için olmazsa da onunla birlikte ölebilmek için kendimi boşluğa bıraktım. Boşluğa doğru savurup bir umut yakalamayı beklediğim parmaklarımın arasına kum taneleri dolmaya başladı. Parmaklarımın aralıklarından taşıp, deniz kıyısına dökülen kum tanelerine şaşkınca bakarken, güneşin asi yansımasından kısılan gözlerim neler olduğunu anlamaya çalıştı. Uçsuz buçaksız ılık bir yaz gününün çehrelediği, köpük köpük dalgaların kıyıya vurduğu bir kumsaldaydım. Kendimi Doruk'un peşinden o boşluğa bıraktığımı anımsadığım an da ayağa dikilip onun da kumsala çıkmış olabileceğini umarak koşmaya başladım.
...
Burada bir yerlerde olmalıydı, hayatının hiçbir döneminde beni tamamen bırakmamıştı Doruk. Beni yalnız bırakmazdı, bir yerlerden mutlaka beni izliyor olurdu, herkes gitse de o kalırdı. Her şeyin bittiği yerde Doruk Ilgaz muhakkak yeniden başlamanın yolunu bulurdu. Her şey yok olup bir tek o kalsa da olurdu. Ama o olmazsa olmazdı işte. Onun olmadığı bir dünyada yaşamanın manası yoktu. Onun gözlerinin maviliklerinden uzakta nefes alamazdım ben, onun denizinden uzaklarda boğulurdum.
"Beklediğin gibi değilim, değil mi?" diye düşünmeden sordum.
Cevabını bildiğim soruları oldum olası sevmişimdir ama bu soru da canımı yakanlar listesindeydi. Baş belasından başka bir şey değildim. Herkes işe yarayacağımı düşünürken tam tersi herkesin ayağına dolanıp duruyordum. Herkes benden çok yetenekli, cesur bir Avcı olmamı beklerken